სერგო ზაქარიაძე: განსხვავება გადახედვებს შორის

ზაქარიაძის გმირთა ბუნებაში ვაჟკაცობა და ნებისყოფა ეხამებოდა ლირიზმს, სილბოს. მსახიობი თამაშობდა გმირულ, სახასიათო და კომიკურ როლებს. მარჯანიშვილის სახელობის თეატრის სცენაზე შექმნილი როლებიდან აღსანიშნავია: რევოლუციონერი დომენრი ([[დადიანი, შალვა | დადიანის]] "ნაპერწკლიდან", [[1937]]), ჯიბილო ([[კაკაბაძე, პოლიკარპე | კაკაბაძის]] "კოლმეურნის ქორწინება", [[1945]]), გიგაური ([[მოსაშვილი, ილო | მოსაშვილის]] "მისი ვარსკვლავი", ყოფილი სსრკ-ის სახელმწიფო პრემია, [[1952]]), გიორგი ([[თაბუკაშვილი, რევაზ | თაბუკაშვილის]] "რაიკომის მდივანი", [[1954]]). რომანტიკული ელფერით გამოირჩეოდა ზაქარიაძის მიერ შესრულებული როლები ბაგრატიონისა (სამსონიას "ბაგრატიონი", [[1944]]), ბახასი ([[ვაჟა-ფშაველა | ვაჟა-ფშაველას]] "მოკვეთილი", [[1945]]), მეფე დავითისა ([[გოთუა, ლევან | გოთუას]] "დავით აღმაშენებელი", [[1946]]), ბესიკ გაბაშვილისა ([[გოთუა, ლევან | გოთუას]] "მეფე ერეკლე", [[1942]]).

უარყოფით როლებს ზაქარიაძე ასრულებდა მგზნებარე მამხილებელი პათოსით, იგი დაუნდობლად ხდიდა ფარდას ადამიანურ მანკიერებებსა და ცხოვრების მახინჯ მოვლენებს. განსაკუთრებით დასამახსოვრებელია ამ მხრივ თინიბეგი [[მრევლიშვილი, მიხეილ | მრევლიშვილის]] "ზვავში" (1956). მახვილი კომედიური ნიუანსებით ძერწავდა მსახიობი სახასიათო როლებს (კავალერი რიპაფრატა, [[გოლდონი, კარლო | გოლდონის]] "სასტუმროს დიასახლისი", [[1952]]).

შემოქმედებითი აზრის სიმწიფე, რომანტიკული მგზნებარება ახასიათებდა ზაქარიაძის მიერ რუსთაველის სახელობის თეატრის სცენაზე შესრულებულ როლებს:ქადაგი ("ბახტრიონი", ვაჟა-ფშაველას მიხედვით, [[1960]]), ფიროსმანი ([[ნახუცრიშვილი, გიორგი | ნახუცრიშვილის]] "ფიროსმანი", [[1961]]). ნატიფი ფსიქოლოგიური ნიუანსებით, მრელვარე თანაგრძნობით დახატა ზაქარიაძემ ოიდიპოს მეფის სახე ([[სოფოკლე | სოფოკლეს]] "ოიდიპოს მეფე", [[1956]]), რომელშიც ადამიანის სულიერი სილამაზის, მისი გონების სიდიადის მაღალი რწმენა ჩააქსოვა, სატირული სიმძაფრით იყო აღჭურვილი მისი შუისკი ([[პუშკინი, ალექსანდრე | პუშკინის]] "ბორის გოდუნოვი", [[1957]]).

[[1934]] წლიდან მოღვაწეობდა [[კინო | კინოში]]. შეასრულა როლები: თორღვაი ("უკანასკნელი ჯვაროსნები", [[1934]]), შადიმან ბარათაშვილი ("გიორგი სააკაძე", [[1942]]-[[1943]], სსრკ-ის [[სახელმწიფო პრემია]]), ფოსტალიონი გიორგი ("დღე უკანასკნელი, დღე პირველი", [[1960]]), ხოლო [[1965]] წელს გიორგი მახარაშვილის როლის შესრულებით ("ჯარისკაცის მამა", [[1965]], [[ლენინური პრემია]], [[1966]]) ზაქარიაძემ საქვეყნოდ გაუთქვა სახელი ქართულ კინოს. ზაქარიაძე [[1955]]-[[1960]] წლებში სცენურ მეტყველებას ასწავლიდა თბილისის თეატრალურ ინსტიტუტში.

[[რუსთაველის სახელობის პრემია]] ([[1971]]). დაჯილდოებულია [[ლენინის ორდენი | ლენინის ორდენით]], [[შრომის წითელი დროშის ორდენი | შრომის წითელი დროშის]] და [[საპატიო ნიშნის ორდენინიშანი | "საპატიო ნიშნის" ]]ორდენებით.