არაბობა საქართველოში: განსხვავება გადახედვებს შორის
[შეუმოწმებელი ვერსია] | [შემოწმებული ვერსია] |
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary |
მ Despeler-ის რედაქტირებები გაუქმდა; აღდგა 31.146.194.173-ის მიერ რედაქტირებული ვერსია |
||
ხაზი 7:
# IX საუკუნის II ნახევრიდან XI საუკუნის შუაწლებამდე (ახლო და შუა აღმოსავლეთში [[სელჩუკები]]ს გაბატონებამდე). ამ პერიოდში არაბობა საქართველოში, როგორც არაბთა ბატონობა, ფაქტობრივად ლიკვიდირებული იყო და იგი მხოლოდ გადმონაშთის — თბილისის საამიროს სახით არსებობდა.
პირველად არაბები საქართველოში 642-643 შემოიჭრნენ, მაგრამ ამ ლაშქრობას არავითარი პოლიტიკური შედეგი არ მოჰყოლია, არაბები იძულებული გახდნენ უკან გაბრუნებულიყვნენ. მხოლოდ [[ირანი]]ს (
[[697]] [[ეგრისი]]ს (დასავლეთ საქართველოს) მმართველი [[სერგი ბარნუკის ძე]] ბიზანტიელების წინააღმდეგ აჯანყდა და თავისი სამფლობელო არაბებს გადასცა. არაბებმა დაიკავეს ეგრისის დედაქალაქი ციხეგოჯი (ახლანდელი [[ნაქალაქევი]]) და რამდენიმე ციხე [[კოდორის ხეობა]]ში, მაგრამ მალე დატოვეს დასავლეთი საქართველო. VIII საუკუნის დასაწყისში არაბები დამკვიდრნენ ქართლში. 704-705 წლებში მათ აქ საკუთარი ვერცხლის მონეტა მოჭრეს. VIII საუკუნის 20-იან წლებში ამიერკავკასიაში არაბთა ბატონობის განსამტკიცებლად [[ხალიფა]] [[ჰიშამი|ჰიშამმა]] გამოგზავნა დამსჯელი ჯარი [[ჯარაჰის შემოსევები საქართველოში|ჯარაჰ იბნ აბდ ალ-ლაჰის]] სარდლობით. ამავე მიზნით 30-იან წლებში გამოგზავნეს [[მარვან II იბნ მუჰამადი|მურვან იბნ მუჰამადი]] (ქართული წყაროებით — [[მურვან ყრუ]]). 735-736 წლებში [[მურვან ყრუს შემოსევა საქართველოში|მურვანმა ააოხრა საქართველო]]. ლაშქრობის შემდეგ არაბებმა ქართლში თავიანთი მოხელე ([[ამირა]]) დანიშნეს. მისი რეზიდენცია თბილისში იყო. არაბთა ბატონობა საქართველოში სტაბილური გახდა.
|