ლეო ქიაჩელი: განსხვავება გადახედვებს შორის

[[1909]] წელს გამოაქვეყნა პირველი მოთხრობა. ქიაჩელის ადრინდელ ნოველებში საგრძნობია სიმბოლისტური და იმპრესიონისტული მიმდინარეობისათვის ნიშანდობლივი მოტივები — სკეფსისი („შეურაცხყოფილი“), ნიღბის ფილოსოფია („Escalade“), დუმილის თეორია („სტეფანე“, „ისკანდერი“), ბედისწერის პრობლემა („ცოდვის შვილები“) და სხვა. ამავე პერიოდიდან იჩინა თავი ქიაჩელის რეალისტურმა თვალთახედვამაც. საბჭოთა პერიოდში შექმნილ საუკეთესო ნოველებში ქიაჩელმა დიდი მხატვრული სიმართლითა და ფსიქოლოგიური სიღრმით გადმოსცა ყოფილი თავადების სოციალური და პიროვნული კატასტროფა („თავადის„[[თავადის ქალი მაია“მაია]]“, [[1927]]), შვილის დამკარგავი მამის მძაფრი სულიერი ტრაგედია („ალმასგირ„[[ალმასგირ კიბულანი“კიბულან]]“, [[1925]]), ორი ურთიერთდაპირისპირებული მორალური მრწამსის ჭიდილი („ჰაკი„[[ჰაკი აძბა“აძბა]]“, [[1933]]). ქიაჩელის პირველი რომანი „ტარიელ„[[ტარიელ გოლუა“გოლუა]]“ ([[1916]]) უახლესი ქართული ლიტერატურის საეტაპო თხზულებაა. რომანი ასახავს [[1905]] წლის [[რევოლუცია]]ს [[სამეგრელო]]ს სოფლის ფონზე. მწერალი წარმოგვიდგენს თაობათა სრულ იდეოლოგიურ ერთიანობას კლასობრივი ბრძოლის პირობებში. თანამოაზრენი არიან მამაშვილი — სიბრძითა და ქედუხრელობით ცნობილი მშრომელი გლეხი ტარიელ გოლუა და „ერთობის“ მოთავე ახალგაზრდა ლევანი. ამ რომანშივე პირველად იჩენს თავს მამაშვილური სიყვარულისა და ურთიერთპატივისცემის იდეა, რომელიც გასდევს ქიაჩელის მთელ შემოქმედებას („ალმასგირ კიბულანი“, „მამა და შვილი“, „მთის„[[მთის კაცი“კაცი]]“). რომანში ნაჩვენებია რევოლუციური ბრძოლის აღმავლობა, ხალხის ერთსულოვნება, რეაქციის მძვინვარება სოფლად. ღრმად ოპტიმისტურია რომანის [[ეპილოგი]].