კოტე მარჯანიშვილი: განსხვავება გადახედვებს შორის
| [შემოწმებული ვერსია] | [შემოწმებული ვერსია] |
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
ხაზი 55:
{{ციტატა|თეატრში უნდა გესმოდეს, კინოში უნდა ხედავდე, რეჟისორი, რომელიც თეატრში ვერ ისმენს — რეჟისორი არ არის. რეჟისორი, რომელიც კინოში ვერ ხედავს — კინორეჟისორი არ არის...ასე დამემართა მეც}}
1924-1928 წლებში მარჯანიშვილი მოღვაწეობდა ქართულ კინოში. კინოში ახალმა ხელოვნებამ ჩარჩოებში მოაქცია იგი და შეზღუდა მისი შესაძლებლობები, რადგან მისი მთავარი იარაღი, ხმა და მეტყველება, ვერ გამოიყენა და მიმართა გამომსახველობით ხერხებს, კერძოდ კი ჟესტიკულაციას, რამაც ვერ მოიტანა სასურველი შედეგი. კინოში მას [[მონტაჟი]] მიაჩნდა გადამწყვეტ ფაქტორად. მარჯანიშვილმა ექვსი სხვადასხვა ჟანრის, განსხვავებული ფილმი გადაიღო: „[[ქარიშხლის წინ]]“ (1925), „[[სამანიშვილის დედინაცვალი (1926 წლის ფილმი)|სამანიშვილის დედინაცვალი]]“ (1926), „[[გოგი რატიანი (ფილმი)|გოგი რატიანი]]“ (1927), „[[ამოკი (ფილმი)|ამოკი]]“ (1927), „კრაზანა“ (1928), „კომუნარის ჩიბუხი“ (1929)
1928 წელს ქუთაისში დააარსა დრამატული თეატრი მე-2 სახელმწიფო თეატრის სახელწოდებით. 2 სეზონის შემდეგ (1928-1930) თეატრი თბილისში გადმოვიდა. მარჯანიშვილი ხელმძღვანელობდა ამ თეატრს გარდაცვალებამდე (გარდაცვალების შემდეგ, 1933 წელს თეატრს მარჯანიშვილის სახელი ეწოდა). აქ მარჯანიშვილმა დადგა: [[ტოლერი, ერნსტ| ერნესტ ტოლერის]] „ჰოპლა ჩვენ ვცოცხლობთ!“ (1928), [[შოუ, ჯორჯ ბერნარდ|ბერნარდ შოუს]] „წმინდა ქალწული“ (1928); ლოპე და ვეგას „ცხვრის წყარო“ (1928), [[დადიანი, შალვა|შალვა დადიანის]] „კაკალგულში“ (1928); [[გუცკოვი, კარლ|კარლ გუცკოვის]] „ურიელ აკოსტა“ (1929), [[კაკაბაძე, პოლიკარპე|პოლიკარპე კაკაბაძის]] „ყვარყვარე თუთაბერი“ (1929), [[ბუხნიკაშვილი, გრიგოლ|გრიგოლ ბუხნიკაშვილის]] „კი მაგრამ...“ (1930), [[შელი, პერსი|პერსი შელის]] „ბეატრიჩე ჩენჩი“ (1930), [[ოლეშა, იური|იური ოლეშას]] „სამი ბღენძი“ (1931), [[კალაძე, კარლო|კარლო კალაძის]] „სახლი მტკვრის პირას“ (1931), [[აფინოგენოვი, ალექსანდრე|ალექსანდრე აფინოგენოვის]] „შიში“ (1932), შექსპირის „ოტელო“ (1932), ანტონოვის] „მზის დაბნელება საქართველოში“ (1933) და სხვა.
| |||