ფრიდრიხ ნიცშე: განსხვავება გადახედვებს შორის

ღმერთის სიკვდილის თემას ნიცშეს ფილოსოფიაში შემოაქვს ღრმა ტრაგიკული მოტივები, იდეალური სამყარო დაინგრა - ეს ნიშნავს იმას რომ კაცობრიობას გამოეცალა საყრდენი, ადამიანი რჩება ორიენტირების გარეშე, ის რჩება თავისი თავის ანაბარა, ადამიანმა აღარ იცის თუ რისთვის ცხოვრობს, საით მიდის, არ იცის რით გაამართლოს თავისი მოქმედება და აზროვნება, მას ეუფლება მარტოობის, უპერსპექტივობის, უიმედობის გრძნობა, მრავალი საუკუნის განამვლობაში კაცობრიობა ღმერთს იყო მინდობილი, მას ესმოდა სიკეთის, ჭეშმარიტებისა და მშვენიერის აზრი, მისი არსებობა განათებული იყო ღვთაების შუქით, ის მისდევდა იდეალური სამყაროს იმპერატივებს, ამით ენიჭებოდა მის სიცოცხლეს ღირსება და კეთილშობილება, მან იცოდა რისთვის ცხოვრობა და რისი იმედი უნდა ქონოდა, ღმერთი მოკვდა, ღმერთის არსებობით გამართლებული ღირებულებები, რომელთაც ადამიანი აქამდე ათაყვანებოდა, კარგავენ თავის ფასს, ეს კი იმის მაუწყებელია, რომ კართან მომდგარია "ყველა სტუმართაგან ყველაზე შემზარავი" - [[ნიჰილიზმი]].

ნიჰილიზმის აღმოცენება ნიშნავს იმას, რომ უმაღლესი ღირებულებები უფასურდებიან, მიზანი დაკარგულია, აღარ არის პასუხი კითხვაზე, "რატომ" ნიჰილიზმი, ნიცშეს მიხედვით, არის "არას" თქმა ყველაფერზე, რაც ძველად აზრს აძლევდა სამყაროს და ადამიანის სიცოცხლერს. ნიჰილიზმში, მაგალითად, ვლინდება იმედის გაცრუება, ოპტიმიზმით სავსე შეხედულებათა მიმართ, რომლებიც ქადაგებდნენ, რომ სამყაროს ქმნადობაში ხორციელდება მაღალი მიზანი, რომ სამყაროსეული პროცესი არის მოძრაობა უმაღლესი ზნეობრივი კანონის რეალიზაციის სიყვარულის ზრდის,საყოველთაო ბედნეირებასთან მიახლოვების გზით: ნიჰილიზმის ფორმაში ევროპა საბოლოოდ ეთხოვება საზოგადოების პროგრესის ძველ რწმენას, რომლის თანახმად უმაღლესი სიკეთე თუ ბედნიერება ფატალური აუცილებლობით იკვალავს გზას კაცობრიობის [[ისტორია|ისტორიაში]].

 

== შემოქმედება ==