მოსე თოიძე: განსხვავება გადახედვებს შორის
| [შემოწმებული ვერსია] | [შემოწმებული ვერსია] |
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
ხაზი 32:
ამის მიუხედავათ „მცხეთობას“ წარმატება არ მოჰკლებია. [[1901]] წელს რუსეთთან საქართველოს შეერტების 100 წლისთავისადმი მიძღვნილ გამოფენაზე სურათი ოქროს მედლით დააჯილდოვეს.
მ. თოიძე სტუდენტობიდან როგორც მხატვარი თანამშრომლობდა ქართულ პერიოდიკაში („კვალი“, „ჯეჯილი“, „ნაკადული“, „ფასკუნჯი“, „ცნობის ფურცელი“ და სხვა.). სტუდენტობის წლების ნამუშევრებიდან ყურადღებას იქცევს „რუსი გლეხი“, „პეტერბურგის სამხატვრო აკადემიის სტუდენტის პორტრეტი“, „მზარეული“, გვიანდელი ნამუშევრებიდან აღსანიშნავია: „ებრაელის პორტრეტი“, „სამჭედლო“.
მოსე თოიძე ახალი ქართული ფერწერის ერთ-ერთი ფუძემდებლად ითვლება. თოიძე მუშაობდა სახვითი ხელოვნების თითქმის ყველა სფეროში. ნაყოფიერად მოღვაწეობდა [[საყოფაცხოვრებო ფერწერა|საყოფაცხოვრებო]], [[ისტორიული ფერწერა|ისტორიული]], [[პეიზაჟი]]ს, [[ნატურმორტი]]ს, [[პორტრეტი]]ს ჟანრებში.▼
მ. თოიძე მუშაობდა სახვითი ხელოვნების ყველა დარგში, მაგრამ განსაკუთრებული ღვაწლი დასდო საყოფაცხოვრებო და ისტორიულ-რევოლუციურ ჟანრებს, თუმცა არანაკლები წარმატებები ჰქონდა პეიზაჟის, ნატურმორტის, პორტრეტების ჟანრშიც. მისი ტილოებიდან აღსანიშნავია: „რევოლუცია“, „მრისხანე ბატონი“, „გრიშაშვილის პორტრეტი“, „მ. ჭიაურელის პორტრეტი“, „დედის პორტრეტი“, „ქალიშვილის პორტრეტი“ და სხვა. იგი სისტემატურად იღებდა მონაწილეობას სხვადასხვა გამოფენებში.
მოსე თოიძე გარდაიცვალა [[1953]] წელს. დაკრძალულია [[დიდუბის პანთეონი|დიდუბის პანთეონში]]. მისი მეუღლის საფლავი დაკარგულია თუმცა დიდუბის პანთეონში მის საფლავის ქვაზე მოსე თოიძის სახელის გვერდზე არის მისი მეუღლის სახელი დაწერილი. {{ციტირება|პეტერბურგში ი. რეპინთან მეცადინეობის პერიოდში მოსე თოიძე გაიცნო და დაქორწინდა ალექსანდრა ნიკიტას ასულ სუდინაზე დაბადებული 1875 წელს რუსეთის ერთ-ერთ პროვინციულ ქალაქში, მღვდლის ოჯახში. ძალით აღკვეცილი მონაზვნად, შინაგანად გატაცებული იყო ხელოვნებით. მონასტრიდან მეგობართან ერთად გამოქცეული ჩავიდა პეტერბურგში და თავისი მხატვრული ტილოები აჩვენა დიდ რუს ხელოვანს, რომელსაც ძაან მოეწონა. თბილისში დაბრუნებულ მოსე თოიძეს მისი მეუღლეც ჩამოყვა, სადაც შეეძნინათ 7 შვილი. ისწავლა ქართული ენა და მტელი შეგნებული ცხოვრება შვილების გაზრდას შეალია. გარდაიცვალა 45 წლის ასაკში. საფლავი დაკარგულია. იმის გამო რომ დარჩენილიყო დედის სახელი, მისმა სახელოვანმა ვაჟიშვილმა ირაკლი თოიძემ მამის საფლავს დიდუბის პანთეონში გაუკეთა წარწერა სუდინა-თოიძე ალექსანდრა ნიკიტას ასული (დ. 1875 — გ. 1920).|||მოსე თოიძის შვილიშვილის, პროფესორ [[მაია მაჭავარიანი]]ს ნაამბობიდან}}▼
▲მოსე თოიძე ერთ-ერთი გახლდათ ვინც საფუძველი ჩაუყარა ჩვენში პროფესიულ სამხატვრო განათლებას. მისი დაარსებული სამხატვრო სტუდია გაიარეს მომავალში ისეთმა მხატვრებმა როგორიც იყვნენ: უ. ჯაფარიძე, ს. ვირსალაძე, ქ. მარალაშვლილი, კ. მერაბიშვილი, დ. კაკაბაძე, კ. სანაძე, არქიტექტორი გ. ლეჟავა და სხვა. მოსე თოიძე ახალი ქართული ფერწერის ერთ-ერთი ფუძემდებლად ითვლება. თოიძე მუშაობდა სახვითი ხელოვნების თითქმის ყველა სფეროში. ნაყოფიერად მოღვაწეობდა [[საყოფაცხოვრებო ფერწერა|საყოფაცხოვრებო]], [[ისტორიული ფერწერა|ისტორიული]], [[პეიზაჟი]]ს, [[ნატურმორტი]]ს, [[პორტრეტი]]ს ჟანრებში.
დაჯილდოვებული იყო ლენინისა და „საპატიო ნიშნის“ ორდენებითა და მედლებით.
▲
==შემოქმედება==
| |||