ინკვიზიცია: განსხვავება გადახედვებს შორის

[[1215]] წლის [[ლატერანის საეკლესიო კრება|ლატერანის კრების]] კანონების მიხედვით საეპისკოპოსო სასამართლოებს ევალებოდათ ბრალდებულის პროცესზე დასწრება. ბრალდებულს ეძლეოდა შესაძლებლობა, ბრალდებაზე პასუხი გაეცა. აუცილებელი იყო მოწმეების სახელების ცოდნა, რადგანაც მათი გასაიდუმლოება ხელს უწყობდა ცილისწამებას.<ref>''თეა წითლანაძე, თეა ქარჩავა,'' ბრალდებულის დაცვა საინკვიზიციო სასამართლოში, შუა საუკუნეების ისტორიის საკითხები, VII, თბ, 2005, გვ. 69 </ref>

საინკვიზიციო სასამართლოსგან თავის დახსნა ძნელი საქმე იყო. საბოლოო განაჩენის გამოტანამდე თეორიულად შესაძლებელი იყო [[რომის პაპი|რომის პაპთან]] ჩივილი. თუმცა, ინკვიზოტორზე იყო დამოკიდებული, მიიღებდა თუ არა პაპისათვის გასაგზავნ წერილს. იყო რამდენიმე შემთხვევა, როცა ოქროსმოყვარული პაპი ჩაერია საქმეში. [[1245]] წლის [[ლანგედოკი]]ს ეპისკოპოსების წერილიდან ირკვევა, რომ ისინი ჩივიან პაპ [[ინოკენტი IV]]–სთან რომ ბევრმა ერეტიკოსმა სასამართლოსგან თავის დაღწევა მოახერხა. თუმცა, ასეთი შემთხვევა იშვიათი ხდებოდა. [[კარკასონი]]ს ინკვიზიციის რეესტრში, [[1249]]–[[1258]] წლებში ორასზე მეტი საქმიდან ბრალდებული არც ერთ შემთხვევაში გასამართლებული არაა.<ref>იქვე, გვ. 73</ref>

{{სქოლიოს სია|2}}