ეპისტოლენი წმინდისა მოციქულისა პავლესნი: განსხვავება გადახედვებს შორის

პავლე მოციქულის მოღვაწეობა იუდეის სინაგოგებიდან დაიწყო. ის იყო ქრისტიანობის მდევნელი სავლე. უფლის მოწოდებით სასწაულის შემდეგ [[პავლე მოციქული|პავლე მოციქულმა]] იწამა [[ქრისტე]] და [[ქრისტიანობა|ქრისტიანობის]] ძალზედ აქტიური მქადაგებელი გახდა. ამ მიზნით მან სამჯერ იმოგზაურა სხვადასხვა ადგილებში — მოიარა [[ხმელთაშუა ზღვა|ხმელთაშუა ზღვის]] სანაპიროს ქვეყნები [[არაბეთი]]დან [[ესპანეთი|ესპანეთამდე]], [[იერუსალიმი]], [[სელევკია]] და კ. [[კვიპროსი]], [[სირია]], [[კილიკია]] და [[ლიკაონია]], გადავიდა [[ევროპა]]შიც - [[მაკედონია]]ში, იყო [[საბერძნეთი|საბერძნეთშიც]], კერძოდ, [[ათენი|ათენში]], [[კორინთო]]ში, [[ეფესო]]სა და [[კესარია]]ში. მისი მოქმედებისა და სამისიონერო მოღვაწეობის არეალი ძირითადად იყვნენ ბერძენი წარმართები, რომლებსაც პავლეს განკარგულებით არ მოეთხოვებოდათ წინადაცვეთა, რამაც ქრისტიან იუდეველთა გულისწყრომა გამოიწვია. იერუსალიმის დაახლ. 52 წლის მოციქულთა კრებამ კამათის შემდეგ გაამართლა პავლეს მოქმედება და დადგენილებით დააკანონა იგი: მოქცეულ წარმართებს არ დაეკისრათ ებრაელთა ჩვეულებითი სჯულის შესრულება. ამიტომ მიიღო პავლემ „წარმართთა მოციქულის სახელი“ და ქრისტიანობაზე მოქცევის საშუალება მისცა მთელი მსოფლიოს ხალხებს, მაშინ, როდესაც ქრისტიანობის გავრცელება თავიდან მხოლოდ ძველი აღთქმის ებრაულ მოსახლეობაში იყო გათვალისწინებული. მან დააარსა ახალი ეკლესიები და განამტკიცა ძველნი. წმიდა მოციქულის სწორედ ამ მოგზაურობების დროს დაიწერა 14 [[ეპისტოლე]], რომლებიც შესულია [[ახალი აღთქმა|ახალი აღთქმის]] წიგნებში და რიგით მეოთხე წიგნს წარმოადგენს [[წმინდა ოთხთავი]]ს, [[მოციქულთა საქმენი]]ს, [[კათოლიკე ეპისტოლენი]]ს შემდეგ. ის უშუალოდ წინ უსწრებს მხოლოდ [[იოანეს გამოცხადება]]ს ანუ „აპოკალიფსისს“, რომელიც ახალი აღთქმის ბოლო, მეხუთე წიგნს წარმოადგენს.