მაკულატურა (ფილმი): განსხვავება გადახედვებს შორის
| [შემოწმებული ვერსია] | [შემოწმებული ვერსია] |
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary |
დაემატა ახალი ცნობები |
||
ხაზი 31:
განსაკუთრებულად სტილიზებული რეჟისურით გადაღებული „მაკულატურა“ აერთიანებს ლოს-ანჯელესის მაფიოზების, მცირე კრიმინალებისა და იდუმალი ჩემოდნის ისტორიებს. სურათის დროის დიდი ნაწილი ეთმობა დიალოგებსა და მონოლოგებს, რომლებშიც ვლინდება პერსონაჟების იუმორის გრძნობა და მათი ცხოვრებისეული ხედვები. ფილმის სათაური გულისხმობს XX საუკუნის შუა წლებში პოპულარულ იაფფასიან ლიტერატურასა და ჟურნალებს, რომლებიც ცნობილი იყო გრაფიკულად ასახული ძალადობით და უხეში დიალოგებით. „მაკულატურა“ თვითციტირებას ახდენს პირველივე წუთებიდან, იწყება რა სატიტულო ბარათით, რომელზეც მოყვანილია სიტყვის ''pulp'' ორი განმარტება ლექსიკონიდან. სიუჟეტი, ისევე, როგორც ტარანტინოს ბევრ სხვა ნამუშევარში, მოვლენათა ქრონოლოგიას არ იცავს.
სურათის თვითუკუქცევა, არატიპიური სტრუქტურა და სხვა ნაშრომების ციტირებისა და [[პასტიში]]ს აღრევის გამო კრიტიკოსები ნამუშევარს უწოდებენ [[პოსტმოდერნისტული ფილმი]]ს მაგალითს. კრიტიკოსთა დიდი ნაწილის მიერ აღწერილი, როგორც [[შავი კომედია]],<ref name="washingtonpost.com"/> „მაკულატურა“ ხშირად აღწერილია, როგორც „[[კინო ნუარი#ნეო-ნუარი და კლასიკური სტილის ექოები|ნეო-ნუარი“]].<ref>See, e.g., Waxman (2005), p. 64; Silver and Ursini (2004), p. 65; Real (1996), p. 122.</ref> კრიტიკოსი [[ჯეფრი ო'ბრაიენი]] ამ აზრს ასე ეწინააღმდეგება: „ძველი დროის ნუარის ვნებანი, მძიმე მელანქოლია და სიკვდილის საოპერო სტილის სცენები უადგილო იქნებოდა მყიფე და კაშკაშად განათებულ საოცრებათა ქვეყანაში, რომელიც ტარანტინოს ჯადოქრობამ შექმნა. [იგი არ არის] არც ნეო-ნუარი, არც პაროდია ნუარზე.“<ref name=OB90>O'Brien (1994), p. 90.</ref> [[ნიკოლას კრისტოფერი]] ასევე უწოდებს ფილმს „უფრო მეტად კრიმინალურ კომედიას, ვიდრე ნეო-ნუარს“.
== სიუჟეტი ==
| |||