ზურაბ ანჯაფარიძე: განსხვავება გადახედვებს შორის

==ბიოგრაფია==

1952 წელს დაამთავრა [[თბილისის სახელმწიფო კონსერვატორია|ვ. სარაჯიშვილის სახელობის თბილისის სახელმწიფო კონსერვატორია]] (პროფ. [[დავით ანდღულაძე|დ. ანდღულაძის]] კლასი). 1952-1959 წლებში [[თბილისის ოპერისა და ბალეტის თეატრი|ზ. ფალიაშვილის სახელობის ოპერისა და ბალეტის თეატრი]]ს, 1959-1970 წლებში - სსრკ დიდი თეატრის სოლისტია. 1970-იდან კვლავ თბილისის ოპერისა და ბალეტის თეატრს უბრუნდება. სასიამოვნო ტემბრის ხმა, უშუალობა, არტისტიზმი, ეროვნული ინტონაციის უტყუარი გრძნობა ანჯაფარიძეს ქართული ვოკალური სკოლის ტრადიციების საუკეთესო გამგრძელებელთა რიგებში აყენებს. პარტიები: აბესალომი, მალხაზი, რატი (ფალიაშვილის "აბესალომ და ეთერი", "დაისი", "ლატავრა"), მინდია (ო. თაქთაქიშვილის "მინდია"), ბაში-აჩუკი (კერესელიძის "ბაში-აჩუკი"), პუშკინი და ერისთავი (თორაძის "ჩრდილოეთის პატარძალი"), არსენა (ბუკიას "არსენა"), გერმანი, ვოდემონი (ცაიკოვსკის "პიკი ქალი", "იოლანტა"), ოტრეპიევი (მუსორგსკის "ბორის გოდუნოვი"), ხოზე (ბიზეს "კარმენი"), რადამესი, დონ-კარლოსი, ჰერცოგი (ვერდის "აიდა", "დონ-კარლოსი", "რიგოლეტო"), კავარადოსი (პუჩინის "ტოსკა"), ფაუსტი (გუნოს "ფაუსტი") და სხვა. ანჯაფარიძეს უმღერია სსრკავშირის მრავალი საოპერო თეატრის სცენაზე და საზღვარგარეთის ქვეყნებშიც (რუმინეთი, ჩეხოსლოვაკია, ბულგარეთი, კანადა, საბერძნეთი, საფრანგეთი, იტალია და სხვა). გაახმოვანა გერმანისა და ვოდემონის პარტიები კინოფილმებში "პიკის ქალი" და "იოლანტა".