ანალიზური ენები: განსხვავება გადახედვებს შორის

'''ანალიზური ენები''' — ისეთი ტიპის ენები, რომლებშიც სიტყვათა შორის გრამატიკული მიმართებები გამოიხატება დამხმარე სიტყვების და ნაწილკაკების მეშვეობით, ინტონაციით (ჩინური) ან სიტყვათა თანმიმდევრობით (მაგ. [[შემასმენელი|შემასმენლისა]] და [[ქვემდებარე|ქვემდებარის]] ინვერსია კითხვით ფრაზაში) და არა თვით სიტყვათა ფორმაცვალებით (შდრ. [[სინთეზური ენები]])<ref name="ქსე">{{ქსე|1|423||არა}}</ref><ref name="сес">Советский энциклопедический словарь 1982; გვ.54</ref>.

ასევე, ზმნის პირს გადმოსცემს ნაცვალსახზელები და არა პირის ნიშნები: ''je parle'' (მე ვლაპარაკობ), ''il parle'' (ის ლაპარაკობს). სუბიექტს ობიექტისგან ადგილი განასხვავებს. მაგალითად, ''Paul aime Jean'' ნიშნავს ''პოლს უყვარს ჟანი'', ხოლო ''Jean aime Paul'' კი—კი — ''ჟანს უყვარს პოლი''. ანალიზური ენებში შეიძლება დადასტურდეს აფიქსებით ნაწარმოები ფორმებიც. მაგალითად, ფრანგულში მრავლობითის მესამე და მეორე პირი ზმნასია გარჩეული: ''nous parlons'' (ჩვენ ვლაპარაკობთ), ''vous parlez'' (თქვენ ლაპარაკობთ). შეიძლება მოხდეს პირიქითაც, არაანალიზურში შეგვხვდეს ანალიზური წარმოება. ენის ტიპს წყვეტს ის თუ რომელი ტიპის ნიშნები ჭარბობს ენის მთელ სტრუქტურაში<ref name="ქსე" />.