დაამთავრა ვგიკის სადადგმო ფაკულტეტის სარეჟისორო განყოფილება (ლ.ლევ კუშელოვისაკულეშოვისა და ა.ალექსანდრა ხოხლოვას სახელოსნო 1968) ლენინგრადის სატელევიზიო ფილმების სტუდიაში გადაიღო დოკუმენტური ფილმი „[[ყველა ჩემი ვაჟი-შვილია]]“ ა. სტეფანოვიჩთან ერთად 1968 წელს. 1968-1970 წლებში მუშაობდა საქართველოს ქდსპფ სტუდიაში. 1972 წელს შედგა მისი დებიუტი მხატვრულ კინოში. მოსფილმის ექსპერიმენტულ გაერთიანებაში დადგა ფსიქოლოგიური დრამა „დროებითი მოწმობა“ ა. სტეფანოვიჩთან ერთად. მას მოყვა სხვადასხვა ჟანრის ფილმები ქართულ ფილმში „[[მშვიდობიანი დღეები]]“ (1974) წელს „იმედის„[[იმედის მწვანე კუნძული“კუნძული]]“ (1978 წელს), „[[მშვიდობით მეგობარო]]“ (1980 წელს), „[[ქართველები ცაში]]“ (1984 წელს), „[[ალყა]]“ (1990 წელს). დაწერა სცენარი ფილმისათვის „[[ბედიანი]]“ (ფილმის რეჟისორი გ. ლევაშოვ-თუმანიშვილი, 1992) წარმატებით მუშაობდა დოკუმენტურ კინოში, როგორც სცენარისტი და რეჟისორი. ფილმ-ინტერვიუს ჟანრში გადაიღო ფილმები მოზარდთა აღზრდის პრობლემებზე „[[ერთი დღე უნივერსიტეტში]]“ (1968 წელს), “[[დიალოგები]]“ (1976 წელს), „[[70 შეკითხვა]]“ (1980 წელს), „[[გაიცანით, ჩვენი შვილები]]“ (1987 წელს), ასევე დოკუმენტური ფილმი "„[[ფრესკა]]"“. 80-იანი წლების საქართველოს მტკივნეული სოციალური და საზოგადოებრივი პრობლემები ასახა [[ილია ჭავჭავაძე|ილია ჭავჭავაძის]] ცხოვრებისა და მოღვაწეობისადმი მიძღვნილ ფილმში „[[რამდენიმე სურათი ილიას ცხოვრებიდან]]“ (1987 წელს). მთავარი როლი შეასრულა ფილმში „მოგზაურობა სოპოტში“ (რეჟისორი ნ.[[ნანა ჯორჯაძე]], 1980წ.1980). ეწეოდა პედაგოგიურ მოღვაწეობას რუსთაველის სახელობის თეატრალური ინსტიტუტის კინო ფაკულტეტზე 1974-დან 1991 წლამდე. იყო საქართველოს ტელეფილმების სტუდიის დირექტორი 1983-1985 წლებში 1988 წელს გ. ლევაშოვ-თუმანიშვილთან და რ. ხოტივართან ერთად დააფუძნა კინო-ფირმა „მთვარის გლობუსი“.
