აღაპი: განსხვავება გადახედვებს შორის

'''აღაპი''' ([[ბერძნ.]] agapē - ძმური ტრაპეზი), მიცვალებულის მოსახსენებელი პურისჭამა, განკუთვნილი ეკლესია-მონასტრის კრებულისათვის. საწყისს იღებს ადრინდელი [[ქრისტიანობა|ქრისტიანობიდან]], როცაროდესაც ეკლესიის წევრები საღამოობით სერობაზე იკრიბებოდნენ (სიმბოლურად ეს იყო "საიდუმლოს სერობის" მოგონება). ამ დროს ასრულებდნენ [[ზიარება|ზიარებას]], არჩევდნენ საზოგადო და საეკლესიო საქმეებს. თავდაპირველად აღაპი ეკლესიის წევრთა თანასწორუფლებიანობასა და ძმობა-სიყვარულს გამოხატავდა. შემდეგ კი თანდათან დაკარგა დემოკრატიული ხასიათი და მდიდართა ღრეობად იქცა, IV საუკუნეში ადგილობრივი საეკლესიო კრებებმა ჩამოაშორეს აღაპს ზიარება, ხოლო კონსტანტინოპოლის მსოფლიო საეკლესიო კრებებმა (680 და 692) აკრძალეს აღაპის გამართვა ტაძარში და ამით საეკლესიო შინაარსი დაუკარგეს მას. აღაპი სრულიად მოისპო, აღმოსავლეთ მართლმადიდებელ ქრისტიანებში კი დიდხანს შემორჩა, როგორც წმინდანთა და გარდაცვლილ ნათესავთა მოსახსენებელი სერობა.

აღაპის ნიადაგზე ფეოდალურ საქართველოში წარმოიშვა პირობითი მიწათმომფლობელობის განსაკუთრებული ფორმა ე. წ. "შეწირული", შეიქმნა ყმა-გლეხთა ცალკე ჯგუფი - "მეაღაპენი", რომლებიც ვალდებულნი იყვნენ ეკლესია-მონასტრებში აღაპის საჭიროებისათვის თავიანთი ჭირნახული მიეტანათ. დიდ ეკლესია-მონასტრებში შემუშვებული იყო აღაპის ადგილბრივი წესები. ადგენდნენ აგრეთვე დავთრებს, სადაც აღაპები კალენდრის რიგით შეჰქონდათ. საქართველოს მთიანეთში არსებობდა აღაპის მოწყობის ხალხური წესი.