შინტოიზმი: განსხვავება გადახედვებს შორის

'''სინტო''' (神道 Shintō) — უძველესი [[იაპონური რელიგიები|იაპონური რელიგიური]] მიმდინარეობა, რომელიც სულების თაყვანისცემას ეფუძნება. [[იაპონია]]ში 80 000-ზე მეტი სინტოს ტაძარია[[ტაძარი]]ა. სანამ სულების თაყვანსაცემად ტაძარში შევლენ, მორწმუნეები თითებს ისველებენ და პირს ირეცხავენ. სინტო მოისაზრება როგორც დამაკავშირებელი რგოლი იაპონიის წარსულსა და აწმყოს შორის.

სინტოისტური კულტი 4 ელემენტს შეიცავს - განწმენდა ([[ჰარაი]]), მსვერპლშეწირვა ([[სინსეი]]), მოკლე ლოცვა ([[ნორიტო]]) და ზეთით კურთხევა ([[ნაორაი]]).

[[XI საუკუნე|XI]]-XVI სს-ში ბუდიზმმა მოიპოვა უპირატესობა. მრავალი იაპონელი ორივე რელიგიას მისდევდა (მაგ., ქორწინება, ბავშვის დაბადება, ადგილობრივი დღესასწაულები სინტოსტური მოძღვრების მიხედვით სრულდებოდა, ხოლო სულის მოსახსენებელი რიტუალი უმთავრესად ბუდისტურ ტაძრებში ტარდებოდა).

[[XVII საუკუნე|XVII]]-[[XVIII საუკუნე|XVIII]] სს-ში მოქმედებდა ე. წ. „ისტორიული სკოლა“ (მ. კამო, ნ. მოტოორი და სხვ.), რომელიც მიზნად ისახავდა სინტოიზმის განმტკიცებას და იმპერატორის კულტის აღორნებას.

[[1867]]-68 წლების რევოლუციის შემდეგ 1945 წლამდე სინტოიზმის [[ბუდიზმი|ბუდიზმთან]] ერთად მფარველობდა [[იმპერატორი]] და მთავრობა. [[II მსოფლიო ომი|II მსოფლიო ომში]] ([[1939]]-45 წლები) იაპონიის დამარცხების შემდეგ სინტოიზმის პრესტიჟი დაეცა.

[[1945]] წლის დეკემბერში სინტოისტური ტაძარი სახელმწიფოს გამოეყო, სინტოისტური ლიტერატურის ნაწილი აკრძალეს, სამღვდელოებამ დაკარგა თავისი ძველი ოფიციალური სტატუტი. [[1946]] წლის 1 იანვარს იაპონიის იმპერატორმა საჯაროდ უარყო თავისი „ღვთაებრივი“ წარმოშობა. მაგრამ შემდგომ სინტოიზმი თანდათანობით მომძლავრდა.

1966 წლის დეკემბერში მთავრობის გადაწყვეტილებით აღადგინეს ეროვნული დღესასწაული „იმპერიის დაარსების დღე“ - კიგენსეცუ. სინტოისტური ტრადიციით, ამ დღეს [[ძვ. წ. 660]] ტახტზე ავიდა იმპერატორი [[ძიმუ]].