ლითონების ელექტროქიმიური აქტივობის რიგი: განსხვავება გადახედვებს შორის

[შემოწმებული ვერსია][შემოწმებული ვერსია]
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
ხაზი 12:
ლითონების ქიმიური აქტივობის მიხედვით თანმიმდევრობითი ადგილმდებარეობის შესახებ ზოგადად უკვე ცნობილი იყო [[ალქიმია|ალქიმიკოსებისათვის]]<ref>რაბინოვიჩი ვ. ლ. ალქიმია როგორც შუასაუკუნეების კულტურუკი ფენომენი — მ.: მეცნიერება, 1979</ref>. ლითონების ურთიერთ გამოძევების პროცესებს ხსნარებიდან და ზედაპირული დალექვა (მაგალითად, ვერცხლისა და სპილენძის გამოძევება რკინით თავიანთი მარილების ხსანრებიდან) განიხილებოდა როგორც ელემენტების [[ტრანსმუტაცია|ტრანსმუტაციის]] გამოვლინება.
 
მოგვიანებითი ალქიმიკოსები მჭიდროდ მივიდნენ ხსნარებში ლითონების ურთიერთგამოძევების ქიმიური მხარის გაგებასთან. [[ანგელუს სალა]] ნამუშევარში «Anatomia Vitrioli» (1613) მივიდა დასკვნამდე, რომ ქიმიური რეაქციის პროდუქტები შედგებიან იგივე «კომპონენტებისაგან», რომლებისგანაც შედგებოდა თავდაპირველი ნივთიერებინივთიერებები. შედეგად [[რობერტ ბოილი|რობერტ ბოილმა]] წამოაყენა ჰიპოთეზა მიზეზებზე, რომლითაც ხსნარიდან ერთი ლითონი აძევებს მეორეს [[კორპუსკულა]]რული წარმოდგენების საფუძველზე<ref>Пути познания / Головнер В.Н. [http://www.bazaluk.com/book/files/178.PDF Взгляд на мир глазами химика]</ref>.
 
[[1793]] წელს [[ალესანდრო ვოლტა]]მ, [[გალვანური ელემენტი]]ს კონსტრუირებისას, დაადგინა ცნობილი ლითონების შედარებითი აქტივობა: Zn, Pb, Sn, Fe, Cu, Ag, Au. გალვანური ელემენტის «ძალა» ხდებოდა უფრო მეტი, რაც უფრო ერთმანეთისგან შორს იდგნენ ამ რიგში («'''ძაბვის მწკრივი'''»). მაგრამ ვოლტა ამ მწკრივს არ უკავშირებდა ლითონების ქიმიურ თვისებებს.