აღმოსავლეთ ევროპის ვაკე: განსხვავება გადახედვებს შორის

===ჰიდროგრაფია===

აღმოსავლეთ ევროპის ვაკის მდინარეები გამოირჩევიან დიდი ჩამონადენით გაზაფხულზე, ყოველწლიური მდგრადი ყინულსაფარით ზამთარში და მკაფიოდ გამოხატული წყალმცირობით, მდინარეებს წყლის ყველაზე დაბალი დონე ზაფხულში აქვთ. აღმოსავლეთ ევროპის ვაკის მდინარეები სხვადასხვა ზღვების აუზებს მიეკუთვნებიან, განხსვავდებიან საზრდოობის ხასიათით, რეჟიმითა და ხეობების აგებულებით. ეს თავისებურებები ნათლად იკვეთება ჩრდილოეთური და სამხრეთული მდინარეების შედარებისას. ჩრდილოეთური დინების მდინარეები — პეშორა, ონეგა, მეზენი, ჩრდილოეთის დვინა, დასავლეთის დვინა, ნემანი — მიედინებიან ხეობებში, რომლებიც არც ღრმადაა ჩაჭრილი და არც ტერასები აქვთ განვითარებული. ისინი შესართავიდან სათავისკენ იყინებიან, ყინულძვრა კი სათავიდან შესართავისკენ ხდება. ჩრდილოეთში ბევრი ნალექი მოდის, აორთქლება კი დიდი არ არის და დანესტიანების კოეფიციენტი ერთზე მეტია. ამ მხარეში მიწისქვეშა წყლების სიუხვე, მრავალი ტბა და ჭაობია.

 

ჩრდილოეთური დინების ერთ-ერთი დიდი მდინარე პეჩორა იწყება ჩრდილოეთ ურალში, იგი ტაიგაში მიედინება, ქვემო დინებებში ტყეტუნდრას და ტუნდრას კვეთს და [[ბარენცის ზღვა]]ში ჩაედინება. [[თეთრი ზღვა|თეთრ ზღვაში]] ჩაედინება ჩრდილოეთის დვინა, რომელიც ვაკის ჩრდილოეთ ტყიან რაიონებში მოედინება. იგი თითქმის მთელ სიგრძეზე სანაოსნოა. მის შესართავში მდებარეობს [[რუსეთი]]ს ერთ-ერთი დიდი ნავსადგური [[არხანგელსკი]]. მდინარეების — პეჩორის, ჩრდილოეთის დვინის, ონეგისა და მეზენის ქვემო დინებაზე შესამჩნევად მოქმედებს ზღვის მოქცევები, რომლებიც მათ აგუბებენ და ამით ზრდიან ნაოსნობის შესაძლებლობას.