ვიკიპედია

ზურაბ ანტონოვი: განსხვავება გადახედვებს შორის

ისტორიის ინტერაქციულად გადახედვა
[შეუმოწმებელი ვერსია][შეუმოწმებელი ვერსია]
← წინა ცვლილებაშემდეგი ცვლილება →
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
ვიზუალურივიკიტექსტი
მNo edit summary
No edit summary
ხაზი 1:
[[ფაილი:ზურაბ ანტონოვი.jpg|250px|thumb|ზურაბ ანტონოვი]]
'''ზურაბ ნაზარის ძე ანტონოვი''' (დ. 9 თებერვალი/[[21 თებერვალი]], [[1820]], [[გორი]] — გ. 9/13 დეკემბერი/ [[25 დეკემბერი]], [[1854]], [[თბილისი]]), — [[ქართველები|ქართველი]] დრამატურგი.
 
 
==ბიოგრაფია==
დაიბადა წვრილი ვაჭრის ოჯახში. მუშაობდა გორის სამაზრო სამმართველოში, შემდეგ -— მამისეულ სავაჭროში. [[1851]] წელს ჩაირიცხა გ. ერისთავის თეატრის დასში მსახიობად. იქვე დაიწყო პიესების წერა. მცირე ხნით ([[1854]] წლის ნოემბერ-დეკემბერი) თეატრის ხელმძღვანელიც იყო. ჩვენამდე ანტონოვის შვიდმა პიესამ მოაღწია: "მე„მე მინდა კნეინა გავხდე"გავხდე“ ([[1851]]), "განა„განა ბიძიამ ცოლი შეირთო"შეირთო“ ([[1852]]), "მზის„მზის დაბნელება საქართველოში"საქართველოში“ (დაიდგა [[1853]] წელს, დაიბეჭდა [[1876]] წელს), "ქმარი„ქმარი ხუთი ცოლისა"ცოლისა“ (დაიდგა [[1851]] წელს, დაიბეჭდა [[1852]] წელს), "ქორწილი„ქორწილი ხევსურთა"ხევსურთა“ ([[1852]]), "ქოროღლი"„ქოროღლი“ ([[1853]]), "ტივით„ტივით მოგზაურობა ლიტერატორთა"ლიტერატორთა“ ([[1854]]).
 
ანტონოვი აგრძელებს გ. ერისთავის რეალისტურ ტრადიციებს. მის შემოქმედებაში უკვე შეიმჩნევა დრამატურგიის ერთგავრიერთგვარი დემოკრატიზაციის ტენდეცია: თავად-აზნაურთა და ვაჭართა გვერდით მან სცენაზე გამოიზვანაგამოიყვანა გლეხობა, ქალაქის მოსახლეობის დაბალი ფენები -— მეზურნეები, საზანდრები, "შარლატანები"„შარლატანები“. მანვე, ქართულ ლიტერატურაში პირველმა აქცია ქალაქის ქუჩა მხატვრული ასახვის ობიექტად. ამ რეალისტურ ფონზე ანტონოვი წარმოგვიდგენს [[XIX საუკუნე|XIX საუკუნის]] საქართველოს ქალაქისა და სოფლის ცხოვრების ცოცხალ, კოლორიტულ სურათებს, ასახავს "ძველი"„ძველი“ და "ახალი"„ახალი“ თაობების ბრძოლას, დასცინის უნიათო, ყალბ პატრიოტიზმს, ცხოვრებისაგან განდგომილ ლიტერატორებს. მოხდენილმა სცენებმა, სხარტმა რეპლიკებმა, ხალისიანმა ხალხურმა იუმორმა პიესათა ხანგრძლივი სცენური სიცოცხლე და პოპულარობა განაპირობა.▼
 
▲ანტონოვი აგრძელებს გ. ერისთავის რეალისტურ ტრადიციებს. მის შემოქმედებაში უკვე შეიმჩნევა დრამატურგიის ერთგავრი დემოკრატიზაციის ტენდეცია: თავად-აზნაურთა და ვაჭართა გვერდით მან სცენაზე გამოიზვანა გლეხობა, ქალაქის მოსახლეობის დაბალი ფენები - მეზურნეები, საზანდრები, "შარლატანები". მანვე, ქართულ ლიტერატურაში პირველმა აქცია ქალაქის ქუჩა მხატვრული ასახვის ობიექტად. ამ რეალისტურ ფონზე ანტონოვი წარმოგვიდგენს XIX საუკუნის საქართველოს ქალაქისა და სოფლის ცხოვრების ცოცხალ, კოლორიტულ სურათებს, ასახავს "ძველი" და "ახალი" თაობების ბრძოლას, დასცინის უნიათო, ყალბ პატრიოტიზმს, ცხოვრებისაგან განდგომილ ლიტერატორებს. მოხდენილმა სცენებმა, სხარტმა რეპლიკებმა, ხალისიანმა ხალხურმა იუმორმა პიესათა ხანგრძლივი სცენური სიცოცხლე და პოპულარობა განაპირობა.
==რესურსები ინტერნეტში==
* [http://burusi.wordpress.com/literature/zurab-antonov/ ზურაბ ანტონოვი]
 
==ლიტერატურა==
* ''აბრამიშვილი ე.,'' ზურაბ ანტონოვი, ბათ., 1958;
Line 14 ⟶ 16:
*''ზანდუკელი მ.,'' ახალი ქართული ლიტერატურა, ტ. 2, თბ., 1962;
*''აბრამიშვილი ე.,'' ქსე, ტ. 1, გვ. 499, თბ., 1975
 
{{DEFAULTSORT:ანტონოვი, ზურაბ}}
 
მოძიებულია „https://ka.wikipedia.org/wiki/ზურაბ_ანტონოვი“-დან