ზმნა: განსხვავება გადახედვებს შორის

ქართული ზმნა რთული მეტყველების ნაწილია. სირთულეს უპირველესად ზმნურ კატეგორიათა სიმრავლე განაპირობებს. მნიშვნელობასთან მიმართების თვალსაზრისით ზმნის კატეგორიები შეიძლება ორ ჯგუფად დალაგდეს: უღლების და წარმოთქმის კატეგორიებად (ა.შანიძე). უღლების კატეგორიად მიჩნეულია ის, რომელიც ცვლის ზმნის გრამატიკულ მნიშვნელობას; ასეთებია [[პირი]], [[რიცხვი]], [[დრო]], [[კილო]], [[გზისობა]], [[აქტი]], [[თანამდევრობა]]; [[მწკრივი]]. წარმოთქმის კატეგორიებად მიჩნეულია ის, რომელიც ცვლის ზმნის ლექსიკურ მნიშვნელობას. ასეთებია [[გეზი]], [[ორიენტაცია]], [[ასპექტი]], [[გვარი]], [[ქცევა]], [[კონტაქტი]]. შესაძლებელია ძველ ქართულში ასპექტი უღლების კატეგორია იყო, ახალში კი იგი წარმოთქმის კატეგორიაა ([[შანიძე აკაკი|ა.შანიძე]]).

 

 

ფორმალური გამოხატვის თვალსაზრისით, ზმნის კატეგორიები იყოფა გრამატიკულ (მორფოლოგიურ) და სემანტიკურ კატეგორიებად. ამგვარ კლასიფიკაციას საფუძვლად უდევს გრამატიკული კატეგორიის, როგორც მორფოლოგიური კატეგორიის ტრადიციული გაგება, ე.ი. კატეგორიისა, რომელიც გამოიხატება მორფოლოგიური საშუალებით. ამ გაგებით მორფოლოგიური კატეგორიებია — პირი, რიცხვი, მწკრივი, გვარი, ქცევა, კონტაქტი... სემანტიკური — დრო, კილო, აქტი....