სადუნ მანკაბერდელი: განსხვავება გადახედვებს შორის

[შეუმოწმებელი ვერსია][შემოწმებული ვერსია]
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary
ხაზი 1:
'''სადუნ შერბაქოსშერბარქოს ძე მანკაბერდელი''', საქართველოს პოლიტიკური მოღვაწე [[XIII საუკუნე|XIII საუკუნის]] II ნახევარში, მონღოლთა მფარველობით დაწინაურებული მედროვე, წარმოშობით [[ქურთი]], ავაგ ათაბაგის ყმა აზნაური. სადუნ მანკაბერდელმა ჰულაგუ-ხანის (1256-1265) ყურადღება მიიქცია როგორც კარგმა მოჭიდავემ და ენების მცოდნემ. [[1262]] წელს ჰულაგუ-ხანთან გამოძახებული [[დავით VII|დავით VII ულუს]] გასამართლების დროს თარჯიმნობდა და ცდილობდა მეფისა და სარგის ჯაყელის მიმართ ყაენის რისხვა შეენელებინა. მადლიერმა მეფემ სადუნ მანკაბერდელი [[ეჯიბი|ეჯიბად]] და თავისი გერის (გვანცასი და ათაბაგის შვილის) ხვაშაქის მეურვედ დანიშნა.
 
სადუნ მანკაბერდელმა ხვაშაქის მეუღლის აბაღა-ხანის (1265-1282) დიდი ვაზირი საჰიბ დივანი ხოჯა შამსედინ ჯუვეინის მეოხებით საქართველოს სამეფო კარზე დიდ გავლენას მიაღწია. [[1278]] წელს [[დემეტრე II]] თავდადებული|დემეტრე II-მ]] მონღოლების კარნახით მას [[ ათაბაგი|ათაბაგობა]] უბოძა, აბაღა-ხანმა კი „საქართველოს ლაშქრობის საქმე და განგება“. ანგარებით, გაიძვერობითა და მექრთამეობით სადუნ მანკაბერდელმა დიდძალი ქონება შეიძინა. [[დემეტრე II თავდადებული|დემეტრე II-ს]] გამოსტყუა ქალაქები [[თელავი]], [[ბელაქანი]], [[დმანისი]], კარი მიმდებარე მხარეებით. მამულები ჰქონდა საქართველოს სომხურ თემებშიც. ჰყავდა 3 ცოლი, რისთვისაც ეკლესიამ შეაჩვენა.
 
სადუნ მანკაბერდელმა ხვაშაქის მეუღლის აბაღა-ხანის (1265-1282) დიდი ვაზირი საჰიბ დივანი ხოჯა შამსედინ ჯუვეინის მეოხებით საქართველოს სამეფო კარზე დიდ გავლენას მიაღწია. 1278 [[დემეტრე II]]-მ მონღოლების კარნახით მას[[ ათაბაგი|ათაბაგობა]] უბოძა, აბაღა-ხანმა კი „საქართველოს ლაშქრობის საქმე და განგება“ ანგარებით, გაიძვერობითა და მექრთამეობით სადუნ მანკაბერდელმა დიდძალი ქონება შეიძინა. დემეტრე II-ს გამოსტყუა ქალაქები [[თელავი]], ბელაქანი, დმანისი, კარი მიმდებარე მხარეებით. მამულები ჰქონდა საქართველოს სომხურ თემებშიც. ჰყავდა 3 ცოლი, რისთვისაც ეკლესიამ შეაჩვენა.
==ლიტერატურა==
*''კაციტაძე დ.,'' რამდენიმე ცნობა „ჯამი ათ-თავარიხიდან“ სადუნ მანკაბერდელის შესახებ, კრ.: საქართველოს ისტორიის აღმოსავლური მასალები, ტ. 2, თბ., 1979;