The Final Cut: განსხვავება გადახედვებს შორის

'''The Final Cut''' ({{lang-ka|უკანასკნელი მონტაჟი}}<!--შეიძლება იყოს უკანასკნელი ჭრილობა, მაგრამ როგორც ამბობენ, ალბომის სახელწოდება უფრო ითარგმნება, როგორც კინოინდუსტრიაში მიღებული ტერმინის დასახელება.-->) — ჯგუფ [[პინკ ფლოიდი|პინკ ფლოიდის]] [[1983]] წლის [[სტუდიური ალბომი]]. აღსანიშნავია, რომ ეს უკანასკნელი ალბომია, რომელიც [[როჯერ უოტერსისუოტერსი]]ს მონაწილეობით ჩაიწერა. არც ერთი სიმღერა ამ ალბომიდან ჯგუფის კონცერტებზე არ შესრულებულა, თუმცა რამდენიმე სრულდებოდა როჯერ უოტერსის სოლო ტურებისტურნეების პერიოდში. ალბომის მუსიკალური მასალა ახლოს არის დისკის ''[[The Wall]]'' სიმღერებთან, თუმცა უოტერსის დომინირებას აქ ხაზს უსვამს წარწერა ყდაზე: „The Final Cut: ომის შემდგომი ოცნების რექვიემი - ავტორი როჯერ უოტერსი, ასრულებს პინკ ფლოიდი.“

ალბომი ვინილის ფირფიტაზე[[გრამფირფიტა]]ზე გამოიცა [[1983]] წლის [[21 მარტი|21 მარტს]]. შემდგომში, იგი [[აშშ]]-ში გამოვიდა, იმავე წლის 2 აპრილს. ინტერესი დისკის მიმართ საკმაოდ დიდი იყო, მიუხედავად იმისა, რომ ბევრმა კრიტიკოსმა იგი უარყოფითად შეაფასა.

თავდაპირველად, ''The Final Cut'' უნდა ყოფილიყო ალბომი ფილმის „[[პინკ ფლოიდი: კედელი]]“<ref name="Blakepp294295">{{Harvnb|ბლეიკი|2008|pp=294–295}}</ref> [[საუნდტრეკი]], მაგრამ შემდგომში იგი გარდაიქმნა დამოუკიდებელ კონცეფტუალურ ანტისაომარ ალბომად. წარწერა ალბომზე ''The Final Cut: ომის შემდგომი ოცნების რექვიემი - ავტორი როჯერ უოტერსი, ასრულებს პინკ ფლოიდი.'' ხაზს უსვამს იმ ფაქტს, რომ უოტერსმა ყველაფერი საკუთარ ხელში აიღო. აგრეთვე, ალბომზე არ უკრავს [[რიჩარდ რაიტი]]. [[დევიდ გილმორისგილმორი]]ს ერთადერთი ვოკალური პარტია ჟღერს სიმღერაში „[[Not Now John]]“. მთლიანობაში, ალბომი უფრო მეტად ჟღერს, როგორც უოტერსის სოლო ალბომი, თუმცა ყოველი სიმღერის განწყობა საკმაოდ ბნელია. უოტერსის წინადადებით, იგი მართლაც როჯერის ოფიციალური სოლო ალბომი უნდა ყოფილიყო, მაგრამ გილმორმა ამაზე უარი თქვა და სთხოვა ალბომის პინკ ფლოიდის სახელით გამოცემა. ამ ფაქტს [[ნიკ მეისონი]] ხაზს უსვამს საკუთარ წიგნში „[[Inside Out: A Personal History of Pink Floyd]]“.

[[1985]] წელს უოტერსმა დატოვა ჯგუფი, ხოლო პინკ ფლოიდის დარჩენილმა წევრებმა ჩაწერეს ახალი ალბომი ''[[A Momentary Lapse of Reason]]''.

''The Final Cut'' აგრეთვე არის პინკ ფლოიდის ერთადერთი ალბომი, რომელსაც არ მოჰყოლია საკონცერტო ტურიტურნე. ჯგუფი არაოფიციალურად დაიშალა [[1983]] წლის იანვარში, ხოლო უოტერსმა დაიწყო საკუთარ ალბომზე ''[[The Pros and Cons of Hitch Hiking]]'' მუშაობა, გილმორმა კი - ალბომზე ''[[About Face (ალბომი)|About Face]]''.

Not„Not Now JohnJohn“ გამოიცა სინგლის სახით, სადაც ამოღებული იყო ფრაზა fuck„fuck all thatthat“ და ჩაწერილი იყო stuff„stuff all thatthat“. სინგლის მეორე მხარეს იყო „[[The Hero's Return]]“-ის ორი ნაწილი - ის, რომელიც ალბომში ჟღერს და დამატებითი სტროფი.

[[2004 წელსწ]]ელს გამოვიდა ალბომის განახლებული ვერსია[[რემასტერინგი]], გაუმჯობესებული ჟღერადობით და დამატებითი სიმღერით „[[When the Tigers Broke Free]]“, რომელიც მანამდე სინგლის სახით იქნა გამოცემული და ფილმში „[[პინკ ფლოიდი: კედელი]]“ ჟღერს.

როჯერ უოტერსის ჩანაფიქრით, გადაიღეს მოკლემეტრაჟიანი ფილმი „[[The Final Cut EP]]“, რომელშიც გამოიყენეს ოთხი სიმღერა ალბომიდან, შემდეგი თანმიმდევრობით: The Gunner's Dream, The Final Cut, [[Not Now John]], და [[The Fletcher Memorial Home]]. ფილმი გადაიღო უოტერსის ქვისლმა, უილი კრისტიმ.

ფილმში მთავარი როლი შეასრულა ამერიკელმა მსახიობმა ალექ[[ალექს მაკევოიმმაკევოი]]მ, რომელმაც უფრო ადრე ითამაშა მასწავლებლის როლი ფილმში „[[პინკ ფლოიდი: კედელი]]“. თუმცა, პარალელურად, კიდევ ერთი მთავარი, პაციენტის როლი შეასრულა თავად უოტერსმა, რომელიც მთელი ფილმის განმავლობაში ზის ფსიქიატრის[[ფსიქიატრი]]ს წინაშე და თავის ისტორიას უყვება.

* ერთ-ერთი აღწერს უოტერსის მსოფლმხედველობას. სიმღერების უმეტესობაში პირდაპირი მითითებაა ფოლკლენდის კონფლიქტზე, რომელშიც ჩაბმულები ივყნენ [[მარგარეტ ტეტჩერი]], [[იენ პეისლი]], [[რონალდ რეიგანი]] და მენაჩემ[[მენახემ ბეგინი]]. ფლეტჩერის სახელი სიმღერიდან „[[The Fletcher Memorial Home]]“ სინამდვილეში როჯერის მამის, ერიკის მეორე სახელია. უოტერსის მამა მოკლული იქნა ანციოს ხიდზე ჩატარებული სამხედრო ოპერაციისას, [[მეორე მსოფლიო ომისომი]]ს დროს. ალბომში ასევე განხილულია [[ბირთვული ომისომი]]ს საშიშროება.

* მეორე სიუჟეტურ ხაზში ვხედავთშეიმჩნევა მეორე მსოფლიო ომის ვეტერანისა და მასწავლებლის პიროვნებასპიროვნება. იგი იხსენებს ომს (Your„Your Possible PastsPasts“, The„The Gunner's DreamDream“), გადააქვს საკუთარი პრობლემები მოსწავლეებზე (One„One of the FewFew“, The„The Hero's ReturnReturn“) და დასტირის ცხოვრებას (Paranoid„Paranoid EyesEyes“). მანამდე, ალბომის ''The Wall'' სიმღერაში „[[The Happiest Days of Our Lives]]“ ნახსენებია მასწავლებლები, რომლებიც პირად ბოღმას ბავშვებზე ავრცელებდნენ.

* დასასრულს ჩვენჩანს ვხედავთდეპრესიული დეპრესიულ ადამიანსადამიანი (რომელიც, შესაძლებელია, არის [[პინკ ფლოიდი (გამოგონილი პერსონაჟი)|პინკი]], კედლის ჩამონგრევის შემდეგ). იგი ცდილობს რეალური სამყაროსგან განცალკევებას ან თვითმკვლელობას, მაგრამ ეს შეუძლებელია. სიმღერაში The„The Final CutCut“ სწორედ ამაზეა საუბარი. მისი მთავარი გმირი არის პინკის მსგავსი პიროვნება, რომელშიც დარჩა მხოლოდ შიზოფრენიული განცდები.

''The Final Cut'' პინკ ფლოიდის ყველაზე მეტად პოლიტიზირებული ალბომია. იგი იმდროინდელი მსოფლიოს სოციალისტურ კრიტიკას წარმოადგენს. უოტერსი განიცდის, რომ მიმდინარეობს ტოტალური გლობალიზაცია, უაზრო კონფლიქტის გამო [[ფოლკლენდის ომი|ფოლკლენდის ომს]] აქვს ადგილი, ხოლო დღეს თუ ხვალ დგება ბირთვული ჰოლოკოსტის[[ჰოლოკოსტი]]ს საშიშროება. დისკის მსვლელობისას ჩვენ ვხდებითჩნდება ისტორიის მთავარმთავარი მთხრობელსმთხრობელი, რომელიც გადაურჩა ომში დაღუპვას და საკუთარ ფიქრებთან არის დარჩენილი. ღამით იგი კოშმარებშიკოშმარებს იძირებახედავს, რადგანაც ახსენდება ომი.

ალბომის ერთ-ერთ სიმღერაში The„The Fletcher Memorial Home,Home“ გმირი გამოთქვამს მოსაზრებას, რომ სჯობს ყველა პოლიტიკური ლიდერის ერთ სახლში შეგდება, სადაც მათ შეუძლიათ ერთმანეთთან ყოფნა და საკუთარი გიჟურიშეშლილი იდეების გაცვლა. ვიდეოფილმში „[[The Final Cut EP]]“ ნაჩვენებია სულიერად შეშლილი ადამიანების სახლი, რომელშიც ცხოვრობენ ტეტჩერი, [[ადოლფ ჰიტლერი|ჰიტლერი]], [[ნაპოლეონ ბონაპარტი|ბონაპარტი]] და სხვა პოლიტიკოსები. 2006-2007 წელს, საკუთარ სოლო-ტურზეტურნეზე, უოტერსი ამ სიმღერის შესრულებისას იყენებდა სლაიდებს [[ოსამა ბინ ლადენისლადენი]]ს, [[ჯორჯ ბუშისაბუში]]სა და, მისი აზრით, სხვა თანამედროვეცნობილი შეშლილებისადამიანების სურათებსფოტოსურათებით.

The„The Gunner's DreamDream“ არის უოტერსის მიერ მსოფლიოს იდეალური ხედვა: ომების გარეშე, სამყაროსი, სადაც ყველა ემორჩილება კანონს და არავინ კლავს ბავშვებს. Not„Not Now JohnJohn“ და Paranoid„Paranoid EyesEyes“ განიხილავენ მსოფლიოში გაბატონებულ რამდენიმე წყობას. აქ, მთავარი გმირი, რომელიც ვერ უმკლავდება საკუთარ თავს, მიმართავს [[ალკოჰოლი|ალკოჰოლს]], რათა ტკივილი დაივიწყოს. სასათაურო The„The Final CutCut“ უოტერსის ერთ-ერთი ყველაზე პირადული სიმღერაა, რომელიც კომპოზიციური წყობით და ორკესტრირებით ჰგავს „[[Comfortably Numb]]“-ს. აღსანიშნავია, რომ თავდაპირველად იგი დაიწერა ალბომისათვის ''The Wall''. ალბომის დასასრულს პესიმისტური ნოტია - ბირთვული აფეთქება, ხოლო მთავარი პერსონაჟი ხედავს ორ მზეს - ერთი თავად მზეა[[მზე]]ა, მეორე კი - დიდი, ეგრედ წოდებული სოკო„სოკო“, რომელიც რჩება ასეთი აფეთქების შემდეგ. ამით ბათილდება The„The Gunner's DreamDream“-ში გამოხატული იმედი.

რეაქცია ამ ალბომზე კრიტიკოსების მხრიდან განსხვავებული იყო. ჟურნალში ''როლინგ[[Rolling სტოუნიStone]]'' [[კურტ ლოდერი|კურტ ლოდერმა]] მას ხუთი ვარსკვლავი მიანიჭა, უწოდა რა არტ „არტ-როკის დამაგვირგვინებელი ნამუშევარინამუშევარი“ და აღნიშნა, რომ [[ბობ დილანი|ბობ დილანის]] ალბომის ''[[Masters of War]]'' შემდეგ ჯერ არავინ შესძლო პოლიტიკაზე ასეთი პირდაპირი იერიშის მიტანა. პინკ ფლოიდის მოყვარულების ჟურნალის The„The Amazing PuddingPudding“ მკითხველებმა მას ჯგუფის ყველაზე ცუდი ალბომის სტატუსი მიანიჭეს, თუმცა რედაქციამ იგი საუკეთესოდ ჩათვალა.