ესპანეთის სამოქალაქო ომი: განსხვავება გადახედვებს შორის

ხუთი წლის განმავლობაში –— [[1917]] წლის მიწურულიდან [[1922]] წლის დეკემბრის ჩათვლით, ქვეყანაში 11 მთავრობა შეიცვალა. ყოველი მათგანი ცდილობდა ქვეყნის მართვას კონსტიტუციური მონარქიის ჩარჩოებში. მაგრამ ამ ხუთი წლის განმავლობაში ქვეყნის წინაშე მდგარი არცერთი მნიშვნელოვანი პრობლემა არ გადაჭრილა. [[1923]] წლისათვის ხელისუფლებას ხელმძღვანელობდნენ ძალაგამოცლილი ლიბერალები. სამეფო ტახტი ირყეოდა, რადგანაც საიმედო დასაყრდენი არ გააჩნდა. სახელმწიფო აპარატი რღვევის სტადიაში იმყოფებოდა, რაც მასობრივ კორუფციაში გამოიხატა. იყო გაფიცვა და ტერორი. კორტესებში ეწყობოდა მძაფრი დებატები. [[მაროკო]]ში მიმდინარეობდა სისხლისმღვრელი ომი. ამასობაში კი ესპანეთში მწიფდებოდა მნიშვნელოვანი ისტორიული მოვლენები.

რესპუბლიკას საფრთხე ემუქრებოდა არა მარტო მონარქიული და კლერიკალური წრეების მხრიდან. ჯერ კიდევ [[1931]] წელს ესპანური ფაშიზმის იდეოლოგებმა –— ლედესმამ და რედონდომ დაარსეს ფაშისტური პარტია „ნაციონალ-სინდიკალისტური შეტევის ხუნტა“ (შემოკლებით „ხონს“). <ref name="payne">Payne, Stanley [http://books.google.com/books?id=NiD3UeOCSGsC&pg=PA197&vq=mola&hl=es&source=gbs_search_r&cad=0_1#PPA203,M1 ''ფაშიზმი ესპანეთში, 1923-1977''], pp. 200-203, 1999 Univ. of Wisconsin Press</ref> ამ პარტიის პარალელურად ყოფილი დიქტატორის [[მიგელ პრიმო დე რივერა]]ს შვილმა –— [[ხოსე ანტონიო პრიმო დე რივერა]]მ დააარსა თავისი ფაშისტური პარტია „ესპანური ფალანგა“. [[1934]] წლის თებერვალში მოხდა „ესპანური ფალანგის“ გაერთიანება „ხონსთან“, რის შედეგადაც შეიქმნა ესპანეთის ფაშისტური პარტია, რომელსაც ეწოდებოდა „ესპანური ფალანგა და ხონსი“. [[1934]] წლის მიწურულისათვის ხოსე ანტონიო პრიმო დე რივერა გახდა ამ პარტიისა და, მაშასადამე, ესპანური ფაშიზმის ბელადი.

[[1936]] წლის [[16 თებერვალი|16 თებერვალს]], კორტესების არჩევნები სახალხო ფრონტმა მოიგო. მიუხედავად თებერვლის არჩევნებში მარცხისა, ფაშისტებმა მნიშვნელოვანი პოსტები შეინარჩუნეს სახელმწოფო აპარატსა და არმიაში. ისინი ფინანსურ კაპიტალს, ეკლესიასა და უცხოეთის მონოპოლიებს ეყრდნობოდნენ. [[1936]] წლის შუა ზაფხულისათვის ფაშისტებმა საბოლოოდ შეიმუშავეს ამბოხების გეგმები და ამოცანები. ამბოხებისათვის უნდა ეხელმძღვანელად რეაქციონერ გენერლებს [[ემილიო მოლა|მოლას]] –— [[ნავარა]]სა და [[ბურგოსი|ბურგოსში]], [[ფრანსისკო ფრანკო|ფრანკოს]] — [[მაროკო]]ში, ფანხულს –— [[მადრიდი|მადრიდში]], ხოლო [[მანუელ გოდედი|გოდედს]] –— [[კატალონია]]ში. ამბოხება დაიწყო [[17 ივლისი|17 ივლისს]] ესპანეთის მაროკოში. [[18 ივლისი|18 ივლისს]] სეუტის რადიოთი გადაიცა პაროლი „ესპანეთის თავზე უღრუბლო ცაა“, რაც ამბოხების დაწყების ნიშანი გახდა საკუთრივ ესპანეთში მყოფი რეაქციონერებისათვის. ამბოხება მოედო [[ესპანეთი|ესპანეთში]], [[კანარის კუნძულები|კანარისა]] და [[ბალეარის კუნძულები|ბალეარის]] კუნძულებზე მყოფ ყველა გარნიზონს. ამბოხებულთა მხარეს აღმოჩნდა შეიარაღებული ძალების 80 %.

პირველ დღეებში განცდილმა მარცხმა უაღრესად მძიმე პირობებში ჩააყენა მემბოხეები. სამრეწველო ცენტრები რესპუბლიკელთა ხელში აღმოჩნდა. მეამბოხეებმა ფეხი მოიკიდეს მხოლოდ სამხრეთში –— [[კადისი|კადისში]], [[უელვა]]სა და [[სევილია|სევილიის]] პროვინციებში და ჩრდილოეთით –— [[გალისია]]ში, [[ნავარა]]სა და ნაწილობრივ ძველ [[კასტილია]]ში. ამრიგად შეიქმნა მეამბოხეთა ორი დაჯგუფება, რომელთაც სარდლობდნენ სამხრეთში გენერალი ფრანკო, ხოლო ჩრდილოეთში –— გენერალი მოლა.