შინტოიზმი: განსხვავება გადახედვებს შორის

[შემოწმებული ვერსია][შემოწმებული ვერსია]
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary
No edit summary
ხაზი 9:
 
სინტოისტური კულტი 4 ელემენტს შეიცავს - განწმენდა (ჰარაი), მსვერპლშეწირვა (სინსეი), მოკლე ლოცვა (ნორიტო) და ზეთით კურთხევა (ნაორაი).
 
 
== სინტოიზმის ისტორია ==
Line 15 ⟶ 14:
V-VI სს-იდან სინტოისტურ ტაძრებს მთლიანად საიმპერატორო კარი განაგებდა. სინტოიზმს არ გააჩნია ერთიანი კანონიკური ლიტერატურა.
 
VII-VIII სს-ში იქმნება ძველი ისტორიული მითების, ლეგენდებისა და თქმულებების კრებული "[[კოძიკი]]" ("ძველ„ძველ ამბავთა ჩანაწერი"ჩანაწერი“) და "ნიჰონ„ნიჰონ სიოკი"სიოკი“ ("იაპონიის„იაპონიის ანალები"ანალები“). [[კორეა|კორეიდან]] და [[ჩინეთი]]დან VI ს. შეიჭრილმა ბუდიზმმა თანდათანობით შეზღუდა სინტოიზმი.
 
XI-XVI სს-ში ბუდიზმმა მოიპოვა უპირატესობა. მრავალი იაპონელი ორივე რელიგიას მისდევდა (მაგ., ქორწინება, ბავშვის დაბადება, ადგილობრივი დღესასწაულები სინტოსტური მოძღვრების მიხედვით სრულდებოდა, ხოლო სულის მოსახსენებელი რიტუალი უმთავრესად ბუდისტურ ტაძრებში ტარდებოდა).
 
XVII-XVIII სს-ში მოქმედებდა ე. წ. "ისტორიული„ისტორიული სკოლა"სკოლა“ (მ. კამო, ნ. მოტოორი და სხვ.), რომელიც მიზნად ისახავდა სინტოიზმის განმტკიცებას და იმპერატორის კულტის აღორნებას.
 
1867-68 წლების რევოლუციის შემდეგ 1945 წლამდე სინტოიზმის ბუდიზმთან ერთად მფარველობდა [[იმპერატორი]] და მთავრობა. [[II მსოფლიო ომი|II მსოფლიო ომში]] (1939-45 წლები) იაპონიის დამარცხების შემდეგ სინტოიზმის პრესტიჟი დაეცა.
 
1945 წლის დეკემბერში სინტოისტური ტაძარი სახელმწიფოს გამოეყო, სინტოისტური ლიტერატურის ნაწილი აკრძალეს, სამღვდელოებამ დაკარგა თავისი ძველი ოფიციალური სტატუტი. 1946 წლის 1 იანვარს იაპონიის იმპერატორმა საჯაროდ უარყო თავისი "ღვთაებრივი"„ღვთაებრივი“ წარმოშობა. მაგრამ შემდგომ სინტოიზმი თანდათანობით მომძლავრდა.
 
1966 წლის დეკემბერში მთავრობის გადაწყვეტილებით აღადგინეს ეროვნული დღესასწაული "იმპერიის„იმპერიის დაარსების დღე"დღე“ - კიგენსეცუ. სინტოისტური ტრადიციით, ამ დღეს ძვ. წ. 660 ტახტზე ავიდა იმპერატორი [[ძიმუ]].
 
== რესურსები ინტერნეტში ==
მოძიებულია „https://ka.wikipedia.org/wiki/შინტოიზმი“-დან