ვლადიმერ ლენინი: განსხვავება გადახედვებს შორის

ვლადიმერ ილია ძე მამა, ი. ულიანოვი, [[ყაზანის უნივერსიტეტი|ყაზანის უნივერსიტეტის]]ს დამთავრების შემდეგ მუშაობდა მასწავლებლად საშუალო სასწავლებლებში, სიმბირსკის გუბერნიაში სახალხო სასწავლებლების ინსპექტორად, შემდეგ დირექტორად.

[[1879]]—[[1887]] წლებში ვლადიმერ ილია ძე სიმბირსკის გიმნაზიაში სწავლობდა. იგი ჭაბუკობიდანვე გაიტაცა რუსეთის მოწინავე მხატვრულმა რევოლუციურ-დემოკრატიულმა ლიტერატურამ. მან შეისისხლხორცა [[ბელინსკი, ბესარიონ|ბ. ბელინსკის]], [[გერცენი, ალექსანდრე|ა. გერცენის]], [[დობროლიუბოვი, ნიკოლოზ|ნ. დობროლიუბოვის]], [[პისარევი, დიმიტრი|დ. პისარევის]] და განსაკუთრებით [[ჩერნიშევსკი, ნიკოლოზ|ნ. ჩერნიშევსკის]] ნაწარმოებთა დემოკრატიული სულისკვეთება. ამ ნიადაგზე ჩამოყალიბდა ახალგაზრდა ლენინის ხასიათი და რევოლუციური შეხედულებანი. უფროსი ძმის — ა. ულიანოვის გავლენით ლენინი პირველად ეზიარა მარქსისტულ ლიტერატურას. გიმნაზიის ოქროს მედლით დამთავრების შემდეგ ლენინი [[1887]] წლის აგვისტოში ყაზანის უნივერსიტეტის იურიდიულ ფაკულტეტზე შევიდა და მაშინვე დაუკავშირდა რევოლუციურად განწყობილ სტუდენტებს. [[1887]] წლის დეკემბერში სტუდენტთა შეკრებაში აქტიური მონაწილეობისათვის უნივერსიტეტიდან გარიცხეს და დააპატიმრეს, ხოლო შემდეგ სოფ.[[კოკუშკინო|კოკუშკინოში]]ში (ყაზანის გუბერნია) გაასახლეს. ასე მიიღო 17 წლის ლენინმა პირველი რევოლუციური ნათლობა. ამის შემდეგ მან მთელი თავისი ცხოვრება მოახმარა [[ცარიზმი|ცარიზმის]]ს წინაარმდეგ ბრძოლას, მშრომელთა განთავისუფლების საქმეს. [[1888]] წლის ოქტომბერში ლენინი ყაზანში დაბრუნდა. აქ იგი შევიდა [[ფედოსეევი, ნიკოლოზ|ნ. ფედოსეევის]] მიერ დაარსებულ [[მარქსიზმი|მარქსისტულ]] წრეში, სადაც სწავლობდნენ კ. მარქსისა და ფ. ენგელსის ნაწარმოებებს, კამათობდნენ [[პლეხანოვი, გიორგი|გ. პლეხანოვის]] ნაშრომებზე. ლენინი მტკიცე მარქსისტი გახდა.

[[1889]] წლის 3 მაისს ლენინი ოჯახთან ერთად სამარის გუბერნიაში გადავიდა. [[1891]] წელს ლენინმა ექსტერნად ჩააბარა სახელმნწიფო გამოცდები პეტერბურგის უნივერსიტეტის იურიდიულ ფაკულტეტზე და I ხარისხის დიპლომი მიიღო. [[1892]] წლის იანვარში ლენინმა ნაფიცი ვექილის თანაშემწედ დაიწყო მუშაობა სამარის საოლქო სასამართლოში. ლენინი უმთავრესად ღარიბ გლეხებისა და ხელოსნებს იცავდა. სამარაში მან შექმნა პირველი მარქსისტული წრე. აქვე პირველად გამოვიდა საჯაროდ [[ხალხოსნები|ხალხოსნების]]ს წინააღმდეგ, გერმანულიდან რუსულ ენაზე თარგმნა [[მარქსი, კარლ|კ. მარქსისა]] და [[ენგელსი, ფრიდრიხ|ფ. ენგელსის]] „[[კომუნისტური პარტიის მანიფესტი]]“. ამავე პერიოდს განეკუთვნება მისი ერთ-ერთი პირველი ნაშრომი „ახალი სამეურნეო მოძრაობანი გლეხთა ცხოვრებაში“.

[[1895]] აპრილში ლენინი საზღვარგარეთ გაემგზავრა, რათა კავშირი დაემყარებინა „შრომის განთავისუფლების“ ჯგუფთან და გასცნობოდა [[დასავლეთ ევროპა|დასავლეთ ევროპის]] მუშათა მოძრაობას. [[შვეიცარია|შვეიცარიაში]]ში ლენინი პირველად შეხვდა [[პლეხანოვი, გიორგი|გ. პლეხანოვს]] და მისი ჯგუფის წევრებს. ისინი შეთანხმდნენ გამოეცათ კრებული სახელწოდებით „რაბოტნიკი“. შვეიცარიიდან ლენინი გაემგზავრა [[პარიზი|პარიზში]], შემდეგ [[ბერლინი|ბერლინში]]. [[საფრანგეთი|საფრანგეთში]] გაიცნო [[ლაფარგი, პოლ|პ. ლაფარგი]], [[გერმანია|გერმანიაში]]ში — [[ლიბკნეხტი, ვილჰელმ|ვ. ლიბკნეხტი]] და სხვა. [[1895]] წლის 7 სექტემბერს ლენინი რუსეთში დაბრუნდა. პეტერბურგში ჩასვლამდე ლენინი იყო [[ვილნო|ვილნოში]]ში, [[მოსკოვი|მოსკოვსა]] და [[ორეხოვოზუევო|ორეხოვოზუევოში]]ში, სადაც კავშირი დაამყარა ადგილობრივ სოციალ-დემოკრატებთან. [[1895]] შემოდგომაზე ლენინმა პეტერბურგის ყველა მარქსისტული მუშათა წრე გააერთიანა ერთ ორგანიზაციად, რომელსაც პეტერგურგის [["მუშათა კლასის განთავისუფლებისათვის ბრძოლის კავშირი"]] ეწოდა. ორგანიზაციაში შედიოდნენ ა. ვანეევი, გ. კრეჟინოვსკი, [[კრუპსკაია, ნადეჟდა|ნ. კრუპსკაია]], ლ. მარტოვი, ა. პოტრესოვი, ს. რადჩენკო და სხვა.

მეფის მთავრობას არ გამოპარვია „ბრძოლის კავშირის“ საქმიანობა. [[1895]] წლის 8(20) დეკემბრის ღამეს დააპატიმრეს ლენინი და მისი თანამებრძოლების მნიშვნელოვანი ნაწილი. ლენინს არც ციხეში შეუწყვეტია რევოლუციური მუშაობა. მან საპატიმროში დაწერა „სოციალ-დემოკრატიული პარტიის პროგრამის პროექტი და განმარტება“, ბროშურა „გაფიცვების შესახებ“ და დაიწყო მუშაობა წიგნზე „კაპიტალიზმის განვითარება რუსეთში“. [[1897]] თებერვალს ლენინი 3 წლით გადაასახლეს [[ციმბირი|ციმბირში]] ენისეის გუბერნიის მინუსინსკის ოკრუგის სოფ.[[შუშენსკოე|შუშენსკოეში]]ში. ციმბირში გადაასახლეს აგრეთვე ნ. კრუპსკაია და როგორც ლენინის საცოლეს, ნება დართეს სასჯელი შუშენსკოეში მოეხადა. აქ ისინი დაქორწინდნენ.

[[1906]] წლის ზაფხულში კონსპირაციული მოსაზრებით ლენინი [[კუოკალა|კუოკალაში]]ში ([[ფინეთი]]) გადავიდა და აგარაკ „ვაზაში“ დაბინავდა, რომელიც იმხანად პარტიული მუშაობის ნამდვილ ცენტრად იქცა. რევოლუციის დამარცხების გამო პარტია იძულებული იზო არალეგალურად ემუშავა. [[1907]] დეკემბერში ლენინი კვლავ ემიგრაციაში წავიდა შვეიცარიაში, [[1908]] წლის დამლევს — საფრანგეთში (პარიზი).