ებრაული ენა: განსხვავება გადახედვებს შორის

'''ებრაული ენა''' (עברית, '''ივრით'''), განეკუთვნება სემიტურ ენათა ქანაანურ ჯგუფს. ებრაული ენის უძველესი ძეგლებია: [[ბიბლია]], ეპიგრაფიკული ძეგლები (გეზერის კალენდარი - ძვ. წ. X ს., შილოახის წარწერა - ძვ. წ. VII ს.), ოსტრაკა (სამარიიდან - ძვ. წ. VIII ს., ლახიშიდან - ძვ. წ. VI ს.), [[პალიმფსესტი]] [[იუდას უდაბნოდა]]ნ (ძვ. წ. VIII - VII სს.), მონეტები, წარწერიანი საწონები. ძვ. წ. [[VI საუკუნე]]მდე ებრაული ენა საერთო-სახალხო ენა იყო [[პალესტინა]]ში, რის შემდეგაც დაიწყო მისი არამეიზაცია (პირველყოვლისა - ქალაქებში). ამ პერიოდში (ძვ. წ. XII-II სს.) ებრაული ენა ცნობილია როგორც ''ბიბლიის ებრაული'' ან ''ძველი ებრაული''. ახ. წ. III საუკუნემდე ებრაული ენა ჯერ კიდევ იხმარებოდა სოფლის მოსახლეობაში; ქალაქად მას იყენებდნენ მხოლოდ სწავლულები - რაბინები, რომლებაც შექმნეს „აკადემიური“ ლიტერატურა: ბიბლიის კომენტარები და ბიბლიური კანონების დამატებანი („მიშნა“, „თოსეფთა“, „მიდრაშები“). უფრო გვიან - იერუსალიმისა და ბაბილონის „თალმუდები“ (IV-V სს.), ბიბლიის ტექსტების კითხვის წესებისა და ვოკალიზაციის ნიშნების კრებული „მასორა“(VI-VII სს.). ამ ლიტერატურის ენა ცნობილია როგორც ''რაბინული ებრაული'' ან ''მიშნის ებრაული''. ძვ. წ. III- ახ. წ. II საუკუნეების ხანისაა იუდას უდაბნოში (ყუმრანისა და მურაბათის ხეობები) აღმოჩენილი გრაგნილები, ოსტრაკა, ასევე ნახალ-ხევერში ნაპოვნი კორესპონდენცია. ბიბლიის შემდგომი ებრაული ლიტერატურის ენა ''საშუალო ებრაულადაა'' ცნობილი. ამის შემდეგ იწყება ''თანამედროვე ებრაულის'' ხანა (ზოგჯერ მას უსწოროდ „ძველებრაულს“, „ივრითს“ უწოდებენ, რაც ებრაულად „ებრაულ ენას“ ნიშნავს). თანამედროვე ებრაული ენა გაცოცხლებული ბიბლიის ენაა, რომელზედაც XIX საუკუნის ბოლოდან სისტემატურად იქმნება ლიტერატურა (მხატვრული, სასწავლო, პერიოდიკა), ხოლო [[ისრაელი]]ს [[სახელმწიფო]]ს შექმნის შემდეგ ([[1948]]) ამ სახელმწიფოს ოფიციალური ენაა.

 

 

* [[ებრაული დამწერლობა]]

[[war:Hinebreyo]]

[[xal:Ивритин келн]]

[[yi:העברעיש]]

[[yo:Èdè Hébérù]]