ილია აბულაძე: განსხვავება გადახედვებს შორის

ილია ვლადიმერის ძე აბულაძე დაიბადა 1901 წელს ზესტაფონის რაიონის სოფ. ზედა საქარაში. დაწყებითი განათლება მიიღო სოფლი ორკლასიან სასწავლებელში მიიღო, 1921 წელს დაამთავრა [[თსუ]]-ისქუთაისის სიბრძნისმეტყველებისვაჟთა ფაკულტეტისI სიტყვიერებისაგიმნაზია, 1922 წელს შევიდა თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში,სადაც (1926) დაწელს საენათმეცნიეროდაამთავრა სიტყვიერების განყოფილება, ხოლო (1929) განყოფილებებიწელს ლინგვისტური განყოფილება. 1933-იდან ეწეოდა სამეცნიერო-პედაგოგიურ მოღვაწეობას. მისი ინიციატივით 1958 წელს ჩამოყალიბდა საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის ხელნაწერთა ინსტიტუტი, რომლის დირექტორად მუშაობდა გარდაცვალებამდე. ფილოლოგიის მეცნიერებათა დოქტორი (1946), პროფესორი (1947), საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის წევრ-კორესპონდენტი (1950), საქართველოს მეცნიერების დამსახურებული მოღვაწე (1961).

ავტორია ასზე მეტი ნაშრომისა, რომელთა მნიშვნელოვანი ნაწილი ქართულ-სომხურ ფილოლოგიურ პრობლემებისადმის მიძღვნილი. აბულაძემ ძველი მწერლობის ძეგლების ანალიზის საფუძველზე ცხადყო ქართული სომხური ლიტერატურის ურთიერთობის ორმხრივი ხასიათი. მასვე ეკუთვნის ძველი ქართული მწერლობის მნიშვნელოვანი (ნათარგმნი თუ ორიგინალური) ძეგლების მეცნიერულ-კრიტიკული პუბლიკაციებუპუბლიკაციები (იაკობ ცურტაველი, მარტჳლობაჲ შუშანიკისი, თბილისი, 1938; სულხან-საბა ორბელიანი, თხზ., ტ. 4 — ლექსიკონი ქართული, წგნ. 1-2, თბ., 1965—1966). მის სახელთან დაკავშირებულია კავკასიის ალბანელთა ანბანის აღმოჩენა (1937).