ეროვნული უშიშროება: განსხვავება გადახედვებს შორის

[[ქართული ენა|ქართულ ენაში]] არსებობს ორი ტერმინი "უშიშროება" და "უსაფრთხოება" და, გამოყენების თვალსაზრისით, თითოეულს შინაარსის შესაბამისი თავთავიანთი ბუნებრივი ადგილი ჰქონდა მიჩენილი. ტრადიციულად საქართველოში ტერმინი "უშიშროება" იხმარებოდა შემდეგ კონტექსტში: "ქვეყნის უშიშროება", "უშიშროების საბჭო", "სახელმწიფო უშიშროების დაცვა" და სხვ., ტერმინ "უშიშროებას" იგივე კონტექსტში იყენებდა [[სოლომონ დოდაშვილი]]: „რომელ მტკიცე მარჯვენა მეფისა ჰზრუნავს უშიშროებისათვის ჩვენისა და ყოველივე დაბორკილებანი აღხოცეს" <ref>იხ., ''[[სოლომონ დოდაშვილი|დოდაშვილი ს.]]" წერილი ტფილისიდან პეტერბურგს ძმისადმი. ჟურნ. "სალიტერატურონი ნაწილნი ტფილისის უწყებათანი", 1832, #2, გვ.47.</ref> [[ალექსანდრე ჭავჭავაძე]] 1837 წელს ნიკოლოზ პირველისადმი წარდგენილ „საქართველოს მოკლე ისტორიულ ნარკვევი და მდგომარეობა 1801-1831 წლამდე", იყენებს ტერმინს უშიშროება: „უშიშროება არ იყო არც ქალაქად არც სოფლად" <ref> "[[ალექსანდრე ჭავჭავაძე|ჭავჭავაძე ალ.]]" თხზულებანი, 1940, გვ.243.</ref> [[ილია ჭავჭავაძე]]ც [[1889]] წელს "ივერიაში" (#90) გამოქვეყნებულ წერილში "...რომ ჩვენი მიჯნა სამხრეთისა საქართველოზედ შორს გაედგა მოსვენებისა და უშიშროებისათვის..." <ref>იხ., ''[[არჩილ ჯორჯაძე|ჯორჯაძე ა.]]''. წერილები. თბ., "მერანი", 1989. გვ.63-64.</ref>