მაჰაბჰარატა: განსხვავება გადახედვებს შორის

[[ფაილი:Kurukshetra.jpg|300px|thumb|კრუკშეტრას ომის ამსახველი ხელნაწერი]]

'''მაჰაბჰარატა''' ([[სანსკრიტი|სანსკ]]. महाभारत mahābhārata „თქმულება დიდ ბჰარატებზე“), ძველი ინდური ეპიკური პოემა, რომელსაც საფუძვლად უდევს ჩრდილეთისა და ჩრდილოეთ-დასავლეთის ინდოელი ხალხების თქმულებები და ლეგენდები. მისი აღმოცენების ხანად ითვლება ძვ. წ. II ათასწლეულის II ნახევარი. თანამედროვე სახე მიიღო ახ. წ. I ათასწლეულის შუა წლებში.

 

მაჰაბჰარატა როგორც საგმირო, ასევე რელიგიურ-ფილოსოფიური ეპოსია. მის ავტორად მიჩნეულია ლეგენდარული პოეტი [[ვიასა]], რომელსაც მაჰაბჰარატას შექმნა ღვთაება [[განეშა]]მ შთააგონა.

 

 

 

 

ბჰარატას უძველესი შთამომავლობის პატრიარქს სამი შვილი ჰყავდა: დჰრიტარაშტრა, პანდუ და ვიდურა. უფროსი დჰრიტარაშტრა ბრმა დაიბადა, ამიტომ ტახტის მემკვიდრეობა შემდეგ ძმას - პანდუს - ერგო. მაგრამ პანდუმ თავისი ბრმა ძმა გაამეფა, თავად კი თავის მეუღლეებთან ერთად ტყეში გაიხვეწა, სადაც მას ხუთი ვაჟი შეეძინა - ძმები ''პანდავები''. მათ შორის აღსანიშნავია [[არჯუნა]], [[კრიშნა]]ს მეგობარი და მოსწავლე.

ბრძოლა [[კურუკშეტრა]]ს ველზე გაიმართა ([[დელი]]ს მიდამო). საომარი მოქმედებების დაწყებამდე [[კრიშნა]]მ არჯუნას, რომელიც, მიუხედავად კაურავების ვერაგობისა, ძმათშორისი ომის წინააღმდეგი იყო, [[ბჰაგავადგიტა]] (''მაჰაბჰარატას'' VI თავი) მოუყვა და ომის აუცილებლობასა და სამართლიანობაში დაარწმუნა. პანდავებმა კაურავები დაამარცხეს და ტახტი დაიბრუნეს.

 

{{ინდუიზმი}}