იტალიური ნეორეალიზმი: განსხვავება გადახედვებს შორის

[შეუმოწმებელი ვერსია][შემოწმებული ვერსია]
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary
No edit summary
ხაზი 3:
'''იტალიური ნეორეალიზმი''' -- მიმდინარეობა [[კინემატოგრაფია|კინემატოგრაფიაში]], რომელიც დაიწყო [[1943]] წელს ფილმით "[[შეპყრობილობა]]" და დასრულდა 1952 წელს "[[უმბერტო დ.]]"-თი.
 
მიმდინარეობისთვის დამახასიათებელი იყო ღარიბისტორიები ღარიბი და მუშა კლასის გარემოში დადგმული ისტორიებიშესახებ, არაპროფესიონალი მსახიობების გამოყენებითმონაწილეობით მეორეხარისხოვან და ხშირად მთავარ როლებშიც. იტალიური ნეორეალიზმის ფილმების ძირითადი თემა ომისშემდგომი იტალიის მძიმე ეკონომიკური და მორალური ვითარება იყო, რომელიცრაც გამოიხატააისახა იტალიურიიტალიელების ფსიქოლოგიისკოლექტიური ცვლილებაშიფსიქოლოგიაზე. ყოველიდღიური ცხოვრების მდგომარეობისმდგომარეობა მკვეთრად გაუარესების გამოგაუარესდა, რაც განპირობებული იყო დამარცხებით, სიღარიბითა და უკიდურესი გაჭირვებით. ვინაიდან [[ჩინეჩიტა]] (კინოსტუდიათა კომპლექსი [[რომი|რომში]] - იტალიის კომერციული კინოს ცენტრი 1936 წლიდან) ლტოლვითალტოლვილთა მიერ იყო დაკავებული. მიუხედავად ამისა და განადგურებული ინფრასტრუქტურისა, კინოფილმების გადაღება მისსტუდიის გარეთ მაინც მიმდინარეობდა, განადგურებული ინფრასტრუქტურის მიუხედავად.
 
მიმდინარეობა განვითარდა კინოკრიტიკოსთა წრეში, რომელიც ჟურნალ "სინემას" ირგვლივ ტრიალებდა, მათ შორის იყვნენ [[ანტონიონი, მიქელანჯელო|მიქელანჯელო ანტონიონი]], [[ვისკონტი, ლუკინო|ლუკინო ვისკონტი]], [[პუჩინი, ჯანი|ჯანი პუჩინი]], [[დე-სანტი, ჯუზეპე|ჯუზეპე დე-სანტისი]] და [[ინგრაო, პეტრო|პეტრო ინგრაო]]. ვინაიდან პოლიტიკაზე წერა აკრძალული იყო (ჟურნალის მთავარი რედაქტორი თავად ვიტორიო მუსოლინი - [[მუსოლინი, ბენიტო|ბენიტო მუსოლინის]] ვაჟი იყო), კრიტიკოსები თავს ესხმოდნენ ე.წ. "ტელეფონო ბიანკო" ფილმებს, რაც იმ დროინდელ კინოინდუსტრიაში დომინირებდა. პოპულარული ფილმების მდარე ხარისხის დასაპირისპირებლად ზოგიერთი კრიტიკოსი თვლიდა, რომ იტალიური კინო საუკუნის დასაწყისის რეალისტ ავტორებს უნდა მიბრუნებოდა.
 
ამგვარად ნეორეალისტები ფრანგი პოეტური რეალისტების ძლიერ გავლენას განიცდიანგანიცდიდნენ. მართლაც, მიქელანჯელო ანტონიონი და ლუკინო ვისკონტი მჭიდროდ თანამშრომლობდნენ [[რენუარი, ჟან|ჟან რენუართან]]. ამასთან, მრავალი ნეორეალისტი კინორეჟისორი საკუთარ ხელწერას ავითარებსავითარებდა კალიგრაფისტურ ფილმებზე მუშაობისას (ეს ხანმოკლე მიმდინარეობა აღმოჩნდა, თუმცა ნეორეალიზმისგან საკმაოდ განსხვავდებოდა). ნეორეალიზმის ელემენტები შეინიშნება ალესანდრო ბლასეტის ფილმებში და ფრანჩესკო დე რობერტისის დოკუმენტურ ფილმებში. ნეორეალიზმის ორი ყველაზე მნიშვნელოვანი წინამორბედებიწინამორბედი იყო "ტონი" (რენუარი, 1935) და "1860" (ბლასეტი, 1934).
 
==იტალიური ნეორეალიზმის მნიშვნელოვანი ნამუშევრები==
[[სურათი:Umberto-d-full.jpg|thumb|კინოფილმის "[[უმბერტო დ.]]" პოსტერი.]]
 
''==წინამორბედები და გავლენა'':==
 
*ჯოვანი ვერგას ნამუშევრები
*"1860" ([[ბლასეტი, ალესანდრო|ალესანდრო ბლასეტი]], 1934)
*"ტონი" ([[რენუარი, ჟან|ჟან რენუარი]], 1935)
*"თეთრი გემი" ([[რობერტისი, ფრანჩესკო დე|ფრანჩესკო დე რობერტისი]], 1941)
 
''მთავარი ნამუშევრები'':
==იტალიური ნეორეალიზმის მნიშვნელოვანი ნამუშევრები==
 
*[[შეპყრობილობა]] ([[ვისკონტი, ლუკინო|ლუკინო ვისკონტი]], 1943)
*[[რომი ღია ქალაქია]] ([[როსელინი, რობერტო|რობერტო როსელინი]], 1945)
*[[ფეხსაცმლის მწმენდავი]] ([[სიკა, ვიტორიო დე|ვიტორიო დე სიკა]], 1946)
*[[თანამემამულე]] (რობერტო როსელინი, 1946)
*[[გერმანია, ნულოვანი წელი]] (როსელინი, 1948)
*[[ველოსიპედების გამტაცებლები]] (დე სიკა, 1948)
*[[მიწის ცახცახი]] (ლუკინო ვისკონტი, 1948)
*სტრომბოლი (რობერტო როსელინი, 1950)
*[[უმბერტო დ.]] (ვიტორიოვიტრიო დე სიკა, 1952)
 
==იხილეთ აგრეთვე==
*[[იტალიური კინემატოგრაფია]].
 
==რესურსები ინტერნეტში==
 
[[კატეგორია:კინოს ისტორია]]