შადიმან ბარათაშვილი: განსხვავება გადახედვებს შორის

შადიმან ბარათაშვილი ასევე შემდეგი ნაწარმოებების პერსონაჟია, სადაც ის, ძირითადად, უარყოფით პერსონაჟად არის გამოყვანილი: [[ვასილ ბარნოვი]]ს „განგების გრკალის“ , სადაც პერსონაჟ შადიმანს სააკაძის სახლ–კარის აკლებისას უნებლიედ შემოაკვდება მოხუცებული ქალი. [[ანა ანტონოვსკაია]]ს „დიდი მოურავის“, სადაც ავტორი მას ირანელთა რაზმის ფარულად შემოყვანას მიაწერს ქართლში, რაც ისტორიული წყაროებით არ დასტურდება. [[სიმონ ქვარიანი]]ს „დიდი მოურავის“, [[ანტონ ფურცელაძე|ანტონ ფურცელაძის]] მონოგრაფიისა „გიორგი სააკაძე და მისი დრო“, და პიესისა „დიდი მოურავი“, [[სანდრო შანშიაშვილი]]ს დრამის „უგვირგვინო მეფენი“ და სხვა არაერთის ისტორიკოსის ნაშრომების. შანშიაშვილი და ანტონოვსკაია თავიანთ ნაწარმოებში მას ლუარსაბ II-ის დაღუპვის ცოდვასაც ჰკიდებენ. (ჩ.მ. # 23, გვ. 1, ზვარაკად – შადიმან ბარათაშვილი.)

შადიმანის საპირისპიროდ, მისი მოწინააღმდეგენი [[ქართლის ცხოვრება|ქართლის ცხოვრების]] ამ ნაწყვეტს იშველიებენ: „მაშინ თავადთა და დიდებულთა ქართლისათა და რომელიცა არ იყო მოურავის მოყუარე, იწყინეს და დაუწყეს ბეზღობა მოურავსა... და უმეტესად სუფრაჯმან შადიმან ბარათაშვილმან დაუცადებლად დაუწყო ბეზღობა მოურავსა“<ref>[http://lib.ge/body_text.php?7068 ბერი ეგნატაშვილი, ახალი ქართლის ცხოვრება (პირველი ტექსტი)] </ref>.

იოსებ სააკაძე გვამცნობს, შადიმანი სააკაძეს მტრად იმიტომ მოეკიდა, რომ მან მეფის აღმზრდელს მამაცობა და ხმლის კვეთება დაუწუნაო: „შადიმან ამად დამქიშვდა, აქვს მამაცობის ზრახვანი, ჰერთხელ ეს ვუთხარ: შენს ხმალსა არა აქვს კვეთა ახვანი“<ref>''იოსებ თბილელი'', დიდმოურავიანი, სტროფი 90</ref>.