'''ჭელიში''', – [[შუა საუკუნეებისსაუკუნეები]]ს მონასტერი დასავლეთ საქართველოში[[საქართველო]]ში, [[რაჭა|რაჭაში]]ში (ახლანდელი [[ამბროლაურის მუნიციპალიტეტი]]ს [[ნიკორწმინდა (ამბროლაურის მუნიციპალიტეტი)|სოფ. ნიკორწმინდის]] დასავლეთით 4-5 კმ-ზე). შემორჩენილია ეკლესიის ნანგრევები და ორსართულიანი სამრეკლო. ჭელიში წყაროებში პირველად [[XI საუკუნეშისაუკუნე]]ში იხსენიება. მომდევნო ხანაში აქ სამონასტრო ცხოვრება მოიშალა. [[XVI საუკუნე|XVI საუკუნის]] 60-იან წლებში ჭელიშის ეკლესია განაახლა ეპისკოპოსმა [[მელქისედეკი (გელათელი)|მელქისედეკმა]] (საყვარელიძემ) [[იმერეთის სამეფო|იმერეთის]] მეფის [[გიორგი II|გიორგი II-ის]] შემწეობით. [[1591]]-იდან წლიდან ჭელიში [[ნიკორწმინდის ეპარქიაშიეპარქია]]ში შედიოდა, ხოლო [[1637]] წელს ჭელიშის მონასტერი იმერეთის მეფე გიორგი მესამემ გელათს გადასცა. [[XVIII საუკუნე|XVIII საუკუნის]] II ნახევრიდან აქ სამონასტრო ცხოვრება მნიშვნელოვნად გამოცოცხლდა და [[XX საუკუნე|XX საუკუნის]] 20-იან წლებამდე გრძელდებოდა. ჭელიშში ინახებოდა მრავალი ქართული ხელნაწერი. [[1902]] წელს არქიმანდრიტმა [[ამბროსი|ამბროსი ხელაია]]მ ეკლესიის ეზოში აღმოაჩინა აკლდამა, სადაც ინახებოდა „მოქცევაი ქართლისაი“ს მანამდე უცნობი ხელნაწერის ვარიანტი, შატბერდულზე უფრო ვრცელი.
