პიეტა: განსხვავება გადახედვებს შორის
| [შეუმოწმებელი ვერსია] | [შეუმოწმებელი ვერსია] |
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
Luckas-bot (განხილვა | წვლილი) მ r2.7.1) (ბოტის დამატება: ca:Pietà (art) |
No edit summary |
||
ხაზი 3:
ხუთი საუკუნის განმავლობაში, მსოფლიოს მრავალი კუთხიდან უამრავი ადამიანი ჩადიოდა იტალიის დედაქალაქ რომში, წმინდა პეტრეს ტაძარში ქალწული მარიამის მკლავებზე დასვენებულ ქრისტეს ქანდკების სანახავად. ამ არაჩვეულებრივი ქანდაკების სახელი პიეტა, სინანულს ნიშნავს. მე-15 საუკუნიდან მოყოლებული, ეს შთამბეწდავი ქანდაკება არაერთი მხატვრის შეგონების წყაროდ იქცა. ხელოვნების ეს შედევრი ტოსკანის თეთრ მარმალოშია გამოკვეთილი. მისი ავტორი მიქელანჯელო, ამ ქანდაკების შექმნისას 1499 წელს, მხოლოდ 25 წლისა იყო.
მიქელანჯელო
მიქელანჯელო! 500 წლის ტიტანი.. რომლისთვისაც საუკუნე მხოლოდ ერთი ამოსუნთქვაა... სწორუპოვარი, მარად ცოცხალი მიქელანჯელო.. აი ვინ არის ამ რომანის გმირი... მიქელანჯელოს ცხოვრება განსაცვიფრებელი მაგალითია იმისა, თუ რის შექმნა ძალუძს დიდ ადამიანს ცხოვრების მანძილზე.. როდესაც ის დაიბადა მეთხუთმეტე საუკუნის მეორე ნახევარში, იტალიის ხელოვნება გირლანდაიოსისა და ბრამანტეს მშვიდი და ნათლი შემოქმედებით იყო გაშქებული..
მიქელანჯელო ქარიშხალივით ამოვარდა ფლორენციის მიყუჩებულ და გავარვარებულ ცაზე.. ქარიშხალი უეჭველი დიდხანს მზადდებოდა იტალიური გონებისა და მგრძნობელობის უჩვეულო დაძბულობით, რომელსაც ბოლოს კონვულსიამდე უნდა მიეღწია, მაგრამ ამისი მსავსი არასდროს არაფერი გამოჩენილა.
ვერცერთი კუთხე ვერ გადაურჩა ქარიშხალს, მან ერთბაშდ მთელი ხელოვნება მოიცვა. მიქელანჯელომ მხატვრობაც მოაჯადოვა, ხუროთმოძღვრებაც, ქანდაკებაც და პოეზიაც. თავისი ძალით და იდეალიზმით თავბრუ დაახვია მათ. ვერავინ ვერ შეძლო მისი გაგება, მაგრამ ყველა კი ბაძავდა მას.. მიქელანჯელოს ყოველი დიდი ნაწარმოები – "დავითი", "პიზის ომის კარტონი", "სიქსტის კაპელის კამარა", "მედიჩის სამლოცველო", "დღე განკითხვისა", "წმინდა პეტრე", იმონებდა ხელოვანთა მრავალ თაობას.. მისი ცხოვრება მუდმივი ქარტეხილებითა და თავგადასავლებით იყო სავსე.. მუდამ დაბრკოლებების გადალახვა უხდებოდა მიზნის მისაღწევად.. ასე გაიარა მისმა ყრმობამ და ახალგაზრდობამ.. სიბერეს გულის ალერსს მოკლებულმა მიაღწია.. არავის უზიარებდა გულის ნადებს..
რამდენი საქმე ქონდა დასამთავრებელი, მაგრამ აღორძინების მზე უკვე ჩაესვენა და ნახევრად ბრმა ხელოვანი ხელის ცეცებით იკვლევდა გზას, "მხატვრობამ, ქანდაკებამ, დაქანცულობამ და ნდობამ გატეხეს ჩემი ჯანი და საქმე უარესდება.უკეთესი იქნებოდა თავიდანვე ასანთის კეთებისთვის მიმეყო ხელი...მაშინ ასე არ დავიტანჯებოდი.." ასე წერდა 90 წელს მიახლოებული დიდოსტატი, რომელსაც ყველა აღმერთებდა.. არცერთ ხელოვანს არ უცხოვრია ასე დიდხანს, არცერთ ხელოვანს არ შეუქმნია მეტი ღირებულება. მან ნახა როგორ ამაღლდა ხელოვნება მწვერვალზე, და მერე ისიც როგორ დაეშვა ეს ხელოვნება უფსკრულისაკენ..
ფლორენცია ბედნიერია, რომ თავის შვილთა შორის შეუძლია ქვეყნიერებას უჩვენოს ის, ვისი სადარიც ვერ შვა საბერძნეთმა!!!!!
{{ხელოვნება}}
| |||