ინკვიზიცია: განსხვავება გადახედვებს შორის

[[1215]] წლის [[ლატერანის საეკლესიო კრება|ლატერანის კრების]] კანონების მიხედვით საეპისკოპოსო სასამართლოებს ევალებოდათ ბრალდებულის პროცესზე დასწრება. ბრალდებულს ეძლეოდა შესაძლებლობა, ბრალდებაზე პასუხი გაეცა. აუცილებელი იყო მოწმეების სახელების ცოდნა, რადგანაც მათი გასაიდუმლოება ცილისწამებასხელს უწყობდა ხელსცილისწამებას.<ref>''თეა წითლანაძე, თეა ქარჩავა,'' ბრალდებულის დაცვა საინკვიზიციო სასამართლოში, შუა საუკუნეების ისტორიის საკითხები, VII, თბ, 2005, გვ. 69 </ref>

საინკვიზიციო სასამართლოსგან თავის დახსნა ძნელი საქმე იყო. საბოლოო განაჩენის გამოტანამდე თეორიულად შესაძლებელი იყო [[რომის პაპი|რომის პაპთან]] ჩივილი. თუმცა, ინკვიზოტორზე იყო დამოკიდებული, მიიღებდა თუ არა პაპისათვის გასაგზავნ წერილს. იყო რამდენიმე შემთხვევა, როცა ოქროსმოყვარული პაპი ჩაერია საქმეში. [[1245]] წლის ლანგედოკის[[ლანგედოკი]]ს ეპისკოპოსების წერილიდან ირკვევა, რომ ისინი ჩივიან პაპ [[ინოკენტი IV–სთანIV]]–სთან რომ ბევრმა ერეტიკოსმა სასამართლოსგან თავის დაღწევა მოახერხა. თუმცა, ასეთი შემთხვევა იშვიათი ხდებოდა. კარკასონის ინკვიზიციის რეესტრში, 1249–1258[[1249]]–[[1258]] წლებში ორასზე მეტი სამიდანსაქმიდან ბრალდებული არც ერთ შემთხვევაში გასამართლებული არაა.<ref>იქვე, გვ. 73</ref>

ინკვიზიციისგან თავის დაღწევა იმდენად რთული საქმე იყო, რომ [[ფრანცისკანელების ორდენი|ფრანცისკანელი]] ბერის [[ბერნარ დელისიესდელისიე]]ს სიტყებით, [[წმინდა პეტრე]] და [[წმინდა პავლე]] ერეტიკოსობაში დადანაშაულების და საქმის აღძვრის შემთვევაში ვერანაირად გაიმართლებდნენ თავს.<ref>იქვე, გვ.73</ref>