ნეოკანტიანიზმი: განსხვავება გადახედვებს შორის
| [შეუმოწმებელი ვერსია] | [შეუმოწმებელი ვერსია] |
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary |
|||
ხაზი 1:
'''ნეოკანტიანიზმი''' ეს არის [[იმანუელ კანტი|იმანუელ კანტის]] ფილოსოფიის ინტერპრეტირებული მიმდინარეობა, უფრო ზუსტად კანტის ფილოსოფიის კრიტიკა [[შოპენჰაუერი, არტურ|შოპენჰაუერის]] ნაშრომში ''მსოფლიო როგორც სურვილი და წარმოდგენა'' ([[1818]]), ასევე პოსტ–კანტიანელი ფილოსოფოსების, როგორიცაა [[იაკობ ფრიდრიხ ფრაისი]] და [[იოჰან ჰერბარტი]]. კანტის ფილოსოფიამ გვიან გერმანულ ფილოსოფიაში სპეციფიკური გაგება ჰპოვა.
მოძრაობა "უკან კანტისაკენ" [[1860]] წელს დაიწყო, როგორც რეაქცია მატერიალისთა შეპაექრებაზე გერმანულ აზროვნებაში [[1850]] წელს. [[ჰერმან ფონ ჰელმოლცი|ჰერმან ფონ ჰელმოლცისა]] და [[ედვარდ ზელერი|ედვარდ ზელერის]] ნამუშევრებთამ ერთად, მოძრაობის ადრეული ნაყოფი [[კუნო ფიშერი|კუნო ფიშერის]] კანტზე ნაშრომები იყო და [[ფრიდრიხ ლანგე|ფრიდრიხ ლანგეს]] მატერიალიზმის ისტორია ([[Geschichte des Materialismus]]), ეს უკანასკნელი ამტკიცებდა რომ ტრანსცენდეტული იდეალიზმი ენაცვლებოდა ისტორიულ ბრძოლას [[მატერიალური იდეალიზმი|მატერიალურ იდეალიზმსა]] და [[მექანიკურ იდეალიზმი|მექანიკურ იდეალიზმს]] შორის. ფიშერი ადრევე ჩაერთო [[
კოენი მარბურგის სკოლის მეთაური გახდა, რომლის სხვა გამოჩინილი წარმომადგენლები პოლ ნატორპი და ერნსტ კასირერი იყვნენ. მეორე მნიშვნელოვანი ჯგუფი სამხრეთ–დასვლეთის სკოლა იყო (ან [[ბადენი|ბადენის]] სკოლა, სამხრეთ–დასავლეთ გერმანიაში), რომელშიც ვილჰელმ ვინდელბანდი, ჰაინრიხ რიკერტი და ერნსტ ტროელში შედიოდნენ. მარბურგის სკოლა აქცენტს [[ეპისტემოლოგია|ეპისტემოლოგიასა]] და [[ლოგიკა|ლოგიკაზე]] აკეთებდა, ხოლო სამხრეთ–დასავლეთის სკოლა [[კულტურა|კულტურისა]] და ღირებულებების საკითხებზე. მესამე ჯგუფს წარმოადგენდა ლეონარდ ნელსონი, რომელმაც ფრიზეანული ტენდენცია განავითარა.
| |||