ალთაური ენები: განსხვავება გადახედვებს შორის

იდეა, რომ თურქული, მონღოლური და ტუნგოსური ენები ერთმანეთის უახლოესი ნათესავები იყო პირველად გამოქვეყნდა 1730 წელს ფილიპ იოჰან ფონ სტრალენბერგის მიერ, [[შვედეთი|შვედეთის]] [[ოფიცერი]], რომელიც იმყოფებოდა აღმოსავლეთ [[რუსეთის იმპერია|რუსეთის იმპერიაში]] ტყვედ [[ჩრდილოეთის ომი|დიდი ჩრდილოეთის ომის]] შემდეგ. სტრალენბერგი ფაქტიურად დაუპირისპირდა იდეას უფრო მჭიდრო კავშირს ენებისა რომელიც შემდგომ ცნობილი გახდა როგორც ალთაური ენები.

მრავალი წლის მანძილზე ზოგიერთი [[ლინგვისტიკა|ლინგვისტები]], რომლებიც სწავლობდნენ [[თურქული ენა|თურქულ]], მონღოლურ და ტუნგოსურ ენებს მათ განიხილავდა ურალურ-ალთაურ ოჯახის წევრად [[ფინურ-უგრული ენები|ფინურ-უგრულ]] და სამოდიურთან ერთად, ისეთი მახასიათებლების როგორიცაა [[ხმოვანი|ხმოვანთა]] ჰარმონია და [[აგლუტინაციური ენები|აგლუტინაციის]] საფუძველზე.

1857 წელს ავსტრიელმა მეცნიერმა ანტონ ბოლერმა შესთავაზა იაპონური დაემატებინათ ურალურ-ალთაურში.ხოლო [[კორეული ენა|კორეულისთვის]] G.J. Ramstedt-მა და E.D. Polivanov-მა შესთავაზეს ახალი [[ეტომოლოგიაეტიმოლოგია]] მისი დამატების სასარგებლოდ 1920 წელს.

1971 წელს როი ენდრიუ მილერის წიგნმა [[იაპონური ენა|იაპონური]] და სხვა ალთაური ენები უმრავლესობა დაარწმუნა, რომ [[იაპონური ენა|იაპონური]] ასევე ეკუთვნის ალალთაურ ენებს, მას შემდეგ ალთაურ ოჯახში შემავალი ენების კლასიფიკაცია ხდება შემდეგი სახით: თურქულ-მონღოლურ, ტუნგოსურ და იაპონურ-კორეულ ენებად.