ჩრდილოეთ სირიაში ეგვიპტისმოპოვებული გამოჩენამწარმატებების მიუხედავად ეგვიპტემ ვერ შეარყია მითანის ბატონობა. ხალაფი, ალალახი და ქარხემიში კვლავინდებურად ამ სამეფოს ვასალებად ითვლებოდნენ.
ამ დროისათვის ხურიტები ხეთების ტერიტორიის სამხრეთ-აღმოსავლეთით მდებარე რაიონშიც გააქტიურდნენ: მათი პოლიტიკური ჰეგემონობა [[ქიცუკათნა]]ზეც გავრცელდა. სავარაუდებელია, რომ ისინი ხეთების აღმოსავლეთ რაიონებსაც უტევდნენ.
გაძლიერებულმა მითანიმ მის საშიშ მეტოქეს – [[ასურეთი|ასურეთსაც]] – შეუტია. ერთ-ერთი ლაშქრობისლაშქრობისას დროსსაუშშათარმასასტიკად საუშშათარმადაამარცხა ასურეთსასურეთი, სასტიკი დამარცხება აგემა,აიღო ქ. [[აშური (ქალაქი)|აშური]] აიღო და გაძარცვა. მითანელები უმდიდრესი ნადავლით დაბრუნდნენ [[ვაშუქანი]]ში, სადაც საუშშათარმა ოქრო-ვერცხლით მოჭედილი ალაყაფის კარიც ჩამოიტანა. აშურში მითანიმ დააყენა თავისი ნაცვალი, რომელიც აშურის საბჭოს შემადგენლობაშიც შედიოდა. ნაცვლებს (''სუქქალუ'') ყოველწლიურად ირჩევდნენ. ადგილობრივი მმართველის როლი დამცირებული იყო.
ამავე ხანებიდან მითანის ქვეშევრდომი ხდება აგრეთვექვეშევრდომები ხდებიან[[ტიგროსი]]ს ზემო და შუა დინებებთან მდებარე სხვადასხვა რაიონირაიონებიც, მათ შორის ხინევია, ნუზი და არაფხა. ამ დროიდან მოკიდებულიმოყოლებული, ნუზი-არაფხას მოსახლეობის ეთნიკური შემადგენლობა ძირითადად ხურიული იყო. ნუზი გადაიქცა ამ ოლქის ადმინისტრაციულ ცენტრად. მითანის გაბატონებული მდგომარეობა [[ევფრატი]]ს დასავლეთით არ შეცვლილა საუშშათარის მემკვიდრის [[ართათამა I|ართათამა I-ის]] დროს (დაახ. [[ძვ. წ. 1470]]–[[ძვ. წ. 1455|1455]]). ეგვიპტე–მითანის საგარეო ურთიერთობაში ხდება გარდატეხა, რის შედეგადაც ამ ორ სახელმწიფოს შორის მშვიდობიანობა დამყარდა, ორივე მხარემ აღიარა „სტატუს კვო“ – მითანი დარჩა ჩრდილოეთ სირიის ბატონ-პატრონად, ხოლო ეგვიპტე – შუა და სამხრეთ სირიისა.
