ნიადაგი: განსხვავება გადახედვებს შორის

'''ნიადაგი''', - [[დედამიწის ქერქი]]ს ზედა, ფხვიერი ნაწილი, რომელიც შექმნილია ქანების ბიოსფეროს[[ბიოსფერო]]ს, ჰავის, რელიეფის[[რელიეფი]]ს და ხნოვანების ერთობლივი მოქმედების შედეგად. წარმოდგენა ნიადაგზე, როგორც დამოუკიდებელ ბუნებრივ სხეულზე, რომელიც განსხვავდება ნიადაგთწარმომქმნელი დედაქანისაგან[[დედაქანი]]საგან, შეიქმნა გასულიXIX საუკუნისს. 80-იან წლებში [[ნიადაგთმცოდნეობა|ნიადაგთმცოდნეობის]] ფუძემდებლის ვ.[[ვასილი დოკუჩაევისდოკუჩაევი]]ს მიერ. მანამდე ნიადაგი განიხილებოდა როგორც [[გეოლოგია|გეოლოგიური]] წარმონაქმნი. ნიადაგის არსებით თვისებად მისი ნაზოფიერებანაყოფიერება წარმოადგენს, რაც გულისხმობს მცენარის უზრუნველყოფას წყლით, სითბოთი და საკვები ნივთიერებებით. ნიადაგი სასოფლო-სამეურნეო წარმოების ძირითადი საშუალებაა.

ნიადაგთწარმოქმნის ძირითადი ფაქტორებია [[დედაქანი]], ბიოქფერო[[ბიოსფერო]], [[ჰავა]], [[რელიეფი]], ხმოვანებახნოვანება და ადამიანის სამეურნეო ზემოქმედება.

''დედაქანი'' სუბსტრატია, რომელიც ნიადაგთქარმოქმნის პროცესების ზემოქმედებით გარდაიქმნება ნიადაგად. დედაქანზე დიდადაა დამოკიდებული ნიადაგის გრანულომეტრული და ქიმიური შემადგენლობა, აგრეთვე მისი წზლის[[წყალი|წყლის]], ჰაერისა[[ჰაერი]]სა და სითბური რეჟიმი. ერთი და იგივე ქანი სხვადასხვა [[გეოგრაფია|გეოგრაფიული]] ზონაში შეიძლება განსხვავებულ ნიადაგთწარმოქმნის პროცესს განიცდიდეს, ხოლო ასევე სხვადასხვა ქანი ერთსა და იმავე ზონაში ერთსა და იმავე ნიადაგთწარმოქმნას ექვემდებარებოდეს.

''ბიოსფერო'' მოიცავს ცოცხალ (მცენარეულ და ცხოველურ) ორგანიზმებს. მცენარეულობა მონაწილეობს ნიადაგთწარმოქმნის პროცესში, ამდიდრებს მას ორგანული ნივთიერებებით მიწისქვეშა და მიწისზედა ნარჩენების სახით. ნიადაგის მინერალიზაცია და ჰუმიფიკაციის ხარისხი დამოკიდებულია ორგანული ნარჩენის რაოდენობასა და შედგენილობაზე. ნუიადაგისნიადაგის [[ფაუნა]] ცხოველმოქმედებით აქტიურად მონაწილეობს ნიადაგთწარმოქმნისა და ნიადაგში მიმდინარე პროცესებში;

''ჰავა'' დიდ გავლენას ახდენს ქანების [[გამოფიტვა]]სა და ნიადაგის წზლისწყლის და სითბურ თვისებებზე, განსაზღვრავს მცენარეული საფრისა და ცხოველთა სამზაროსსამყაროს ხასიათს;

''რეილიეფი'' განსაზღვრავს ტენისა და სითბოს განაწილებას ნიადაგის ზედაპირზე, ერიოზულ და სხვა დინამიკურ პროცესებს. დიდია მისი როლი ნიადაგთწარმოქმნისა და ნიადაგის ნაზოფიერებისნაყოფიერების საქმეში;

''მკვრივ ნაწილში'' ჭარბობს [[მინერალი|მინერალური]] ნივთიერებანი, რომელიც წარმოიქმნება ქანების [[გამოფიტვა|გამოფიტვის]] შედეგად. ქანების გამოფიტვა ხდება [[კლიმატი|კლიმატური]] პირობების ზემოქმედებით. იგი სხვადასხვა [[ლანდშაფტი|ლანდშაფტურ]] ზონაში სხვადასხვა ინტენსივობით მიმდინარეობს. ქიმიური გამოფიტვა ყველა ძლიერ ახასიათებს ტენიან სუბტროპიკულ და ტროპიკული სარტყლის ნიადაგს. აქ წარმოიქმნება [[რკინა|რკინისა]] და ალუმინის[[ალუმინი]]ს ჰიდრატების ჭარბი რაოდენობა. მაღალმთიან ადგილებსა და უდაბნოებში[[უდაბნო]]ებში ჭარბობს ქანების მექანიკური გამოფიტვა. ნიადაგის შემადგენელი ნაწილაკების ზომასა და თანაფარდობაზე წარმოდგენას გვაძლევს მექანიკური (გრანულომეტრიული) შედგენილობა. ყოფილ [[სსრკ]]-ში ყველაზე მეტად იყენებენ გრანულომეტრული შედგენილობის მიხედვით ნიადაგის კლასიფიკაციას, რომელიც ნ. კაჩინსკის ეკუთვნის. მას უახლოვდება საქართველოს ნიადაგების მექანიკური ფრაქციების საფუძველზე შედგენილი კლასიფიკაცია. ამ კლასიფიკაციის თანახმად განარჩევენ მძიმე და საშუალო თიხიან, მძიმე, საშუალო და მსუბუქ თიხნარ, ქვიშიან და ქვიშნარი შედგენილობის ნიადაგებს. ლამისა (0,001 მმ) და კოლოიდური ნაწილაკების ფრაქცია ჭარბობს თიხიან ნიადაგში (ამ ნაწილაკების ჯამი ხშირად 40-50% აღწევს). ნიადაგის აღნიშნულ ნაწილზე დიდადაა დამოკიდებული მისი ნაყოფიერება. ნიადაგის მკვრივი ნაწილი განსაზღვრავს ნიადაგის შთანთქმისუნარიანობას. ყველაზე დიდი შთანთქმისუნარიანობა ახასიათებს კოლოიდებით მდიდარ შავმიწებს და წითელმიწებს. შავმიწების მაღალ შთანთქმისუნარიანობას განსაზღვრავს ორგანული კოლოიდების (ჰუმუსის[[ჰუმუსი]]ს) დიდი შემცველობა. ნიადაგის შთანმთქავი კომპლექსი დიდ როლს ასრულებს ნიადაგის ევოლუციასა და გენეზისში. ნიადაგის არაერთი თვისება, რომელიც განსაზღვრავს ნიადაგის ნაყოფიერებას, დამოკიდებულია მის კოლოიდურ ნაწილზე და შთანთქმისუნარიანობაზე.

ნიადაგთწარმომქმნელ ფაქტორთა შესაბამისად [[დედამიწა|დედამიწის]] ზედაპირზე ნიადაგებს დიდი მრავალფეროვნება და კანონზომიერი გავრცელება ახასიათებთ. ვ. დოკუჩაევმა გამოყო 10 ნიადაგის ტიპი. საქართველოში[[საქართველო]]ში (1978) 100-ზე მეტ ტიპს გამოტოფენ. ნიადაგის ტიპი თავის მხრივ იყოფა ქვეტიპებად, სახეებად, სახესხვაობებად და ვარიანტებად. [[ნიადაგების კლასიფიკაცია|ნიადაგების კლასიფიკაციის]] მნიშვნელოვან ნაწილს შეადგენს ნიადაგის დიაგნოსტიკური მაჩვენებლების დადგენა.

დედამიწის ზედაპირზე ნიადაგების გავრცელება ჰორიზონტალური და ვერტიკალური ზონალობის კანონზომიერიბას ემორჩილება ([[ნიადაგის ზონალობა]]). საქართველოს დასავლეთ, აღმოსავლეტაღმოსავლეთ და სამხრეთ ნაწილში ნიადაგის ვერტიკალური ზონალობა განსხვავებულადაა წარმოდგენილი. დასავლეთ საქართველოში პირველ ზონას ქმნის სუბტროპიკული ეწერი ნიადაგები, ფართოდაა გავრცელებული ჭობისა[[ჭაობი]]სა და ალუვიური ნიადაგები. სიმაღლით მას ცვლის ჯერ წითელმიწა და ყვითელმიწა ნიადაგები, ხოლო მთა-ტყეთა ნიადაგების ზონაში — ტყის ყომრალი ნიადაგები ინტრაზონალური კორდიან-კარბონატული ნიადაგებით, სუბალპურ და ალპურ სარტყელში — მთა-მდელოთა კორდიანი და კორდიან-ტორფიანი ნიადაგები. აღმოსავლეთ საქართველოში ნიადაგურ ოლქში შემდეგი ნიადაგური ტიპებია (ქვევიდან ზევით): რუხი, მურა, წაბლა, შავმიწა, რუხი-ყავისფერი, მდელოს ყავისფერი, ტყის ყავისფერი, ტყის ყომრალი და მთა-მდელოს კორდიანი. აქვე ველის ზონაში არის დამლაშებული და ბიცობიანი ნიადაგები. სამხრეთ საქართველოში ზონალობა იწყება რუხ-ყავისფერი ნიადაგებით, რომლებიც სიმაღლის მიხედვით იცვლება ტყის ყავისფერი, ტყის ყომრალი, მთის შავმიწა და მთა-მდელოთა ნიადაგებით. ნიადაგური საფრის რთული და მრავალფეროვანი სურათი განაპირობებს დარგობრივი სოფლის მეურნეობის განვითარებასა და კულტურათა ფართო ასორტიმენტს. დიდი ყურადღება ეთმობა ნიადაგების დაცვისა და გაუმჯობესების ღონისძიებების გეგმაზომიერ გატარებას, რაც ასახულია მიწის კანონმდებლობის საფუძვლებში და სადირექტივო ორგანოების სხვა დოკუმენტებში.