სანდრო ახმეტელი: განსხვავება გადახედვებს შორის

1928 წელს ახმეტელმა დადგა ბ. ლავრენიოვის "რღვევა", რომელიც გარკვეული ეტაპი იყო რუსთაველის თეატრის ცხოვრებაში, და ს. შანშიაშვილის "ანზორაანზორი". ამ სპექტაკლებში კლასობრივი ბრძოლის ფონზე გახსნილია ახალი ადამიანის ფსიქოლოგიური სამყარო. ახმეტელმა "ანზორში", შ. დადიანის "თეთნულდსა" (1931) და ვ. კირშონის "ქართა ქალაქში" (1929) მასობრივი სცენების საშუალებით, მასისა და ინდივიდის დაპირისპირების შედეგად გამოავლინა ახალი ეპოქის ხასიათი და კოლექტივიზმის ძალა. ახმეტელის შმოქმედებაში ახალი სიტყვა იყო ფ. შილერის "ყაჩაღბისყაჩაღების" (1933) დადგმა (თანადამდგმელი შ. აღსაბაძე). აქ ყაჩაღთა ბრბო გამოყვანილი იყო ტირანიის წინააღმდეგ მებრძოლ ორგანიზებულ ძალად.

ახმეტელის მიერ შექმნილ სპექტაკლებში აისახა გრანდიოზული ისტორიული მოვლენების შედეგად დამყარებული ახალი საზოგადოების დამოკიდებულებანი, ჩაგვრისაგან განთავისუფლებული ადამიანის ინდივიდუალობა. მის შმოქმედებაში ვლინდებოდა თანამედროვე თეატრის ამაღლებული სული, ჰეროიკა, ქართული ხალხური თეატრის იმპროვიზიციული თავისებურებები. ემოციურობა, გამომგონებლობა, ჰარმონიულობა, დინამიკურობა, ოსტატურად დადგმული მასობრივი სცენები, რომლებშიც ფართოდ იყენებდა ქართული სიმღერებსა და ცეკვებს. სპექტაკლები ა. გლებოვის "ზაგმუკი" (1926), ნ. შიუკაშვილის "ამერიკელი ძია", I ნაწილი (1926), II ნაწილი (1927), მ. ლორთქიფანიძის "ათი დღე" (1927, ჯ. რიდის მიხედვით, ა. ვასაძესთან ერთად), კ. ლიფსკეროვის "კარმენსიტა" (1927), ე. ბილბელოცერკოვსკის "საჭე მარცხნივ" (1927, ა. ვასაძესთან ერთად), გრიგოლ რობაქიძის "ლამარა" (ვაჟა-ფშაველას მიხედვით, 1930), ლ. სლავინის "ინტერვენცია" (1934), ხოზიკას "ხოჭოების დოღი" (1928, კ. პატარიესთან ერთად), ჰაყენკლევერის "საქმის კაცი" (1929, შ. აღსაბაძესათან ერთად), ა. მირცხულავას (მაშაშვილი) "განგაში" (1931), გ. ბუხნიკაშვილის "ნაბიჭვარი" (ვ. შკვარკინის მიხედვით). საოპერო სპექტაკლები: ზ. ფალიაშვილის "ლატავრა" და დ. არაყიშვილის "თქმულება შოთა რუსთაველზე". ახმეტელი რეპრესირებულია, სიკვდილის შემდეგ რეალიბილიტირებულია.