ჯალალედინი: განსხვავება გადახედვებს შორის
[შეუმოწმებელი ვერსია] | [შეუმოწმებელი ვერსია] |
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary |
No edit summary |
||
ხაზი 27:
|დედა =
}}
'''ჯალალ ად-დინ მანგუბერდი''' ({{lang-ar|جلال الدین منکبرنی}} Jalāl al-Dīn Menguberdī ან მანკბურნი) — [[ხვარაზმი|ხვარაზმთა იმპერიის]] ბოლო მმართველი. [[1220]] წელს [[ჩინგიზ ყაენი]]ს მიერ მამამისი [[ალა ად-დინ მუჰამედ II]]-ის დამარცხების შემდეგ ტახტზე ჯალალედინი ავიდა, თუმცა [[შაჰი]]ს ტიტული უარყო და თავს სულთანს უწოდებს. მონღოლთა შემოსევისა და [[სამარყანდი]]ს დარბევის შემდეგ, იძულებული გახდა ინდოეთში გაქცეულიყო 5 ათას კაციანი ამალით.
ჯალალედინმა თავის დაღწევა მოახერხა და სამი წელი ინდოეთში გაატარა, სანამ სპარსეთში დაბრუნდებოდა. აქ ის საკუთარ არმიას უყრის თავს და იმპერიას იბრუნებს. ჯალალედინი ძალაუფლების კონსოლიდაციას მაინც ვერ ახერხებს და ცხოვრების დანარჩენი ნაწილი მონღოლთა, ტახტის პრეტენდენტთა და თურქ სელჩუკთა წინააღმდეგ ბრძოლებში ატარებს.
საბოლოოდ ის ძალაუფლებას სპარსეთში მონღოლებს უთმობს ალბორზის მთების ბრძოლაში და [[კავკასია]]ში გარბის,
ჯალალედინის მიმდევრები მისი ერთგული დარჩნენ და [[სელჩუკები|სელჩუკთა]] მიწებს არბევდნენ [[ჯაზირა]]სა და [[სირია]]ში მომდევნო რამდენიმე წლის
[[1226]] წელს, როცა ჯალალედინმა აიღო თბილისი, მოხდა უპრეცენდენტო შემთხვევა. საკუთარი რწმენა ანუ [[მართლმადიდებლობა]] ერდროულად 100 000-მა ქართველმა დაიცვა. მათ თავი გასწირეს და არ გაიარეს ხიდზე გაწყობილ ხატებზე. ვინც არ გაივლიდა, მას თავს კვეთდნენ. დედებს ბავშვებს უკლავდნენ, ჩვილებს ქვებზე უნარცხებდნენ, მაგრამ იმ დღეს არც ერთმა ქართველმა არ შეირცხვინა თავი და ხატებზე არ გაიარა. საქართველოს მართლმადიდებელმა ეკლესიამ ის 100 000 უდიდესი გმირი წმინდანად შერაცხა.
[[კატეგორია:გარდაცვლილი 1231]]
|