ქვემო გედების ხიდი
ქვემო გედების ხიდი (რუს. Нижний Лебяжий мост) — მდებარეობს სანქტ-პეტერბურგის ცენტრალურ უბანში, ერთმანეთთან აკავშირებს საადმირალოსა და საზაფხულო ბაღის კუნძულებს.
| ქვემო გედების ხიდი რუს. Нижний Лебяжий мост | |
|---|---|
 საერთო ხედი | |
| კოორდინატები: 59°56′29″ ჩ. გ. 30°20′09″ ა. გ. / 59.94139° ჩ. გ. 30.33583° ა. გ. | |
| ქვეყანა |  რუსეთი
|
| ადგილმდებარეობა | სანქტ-პეტერბურგი |
| გამოყენების სფერო | საფეხმავლო, საავტომობილო |
| გადებულია | გედების არხზე |
| სიგრძე | 23,9 მ |
| სიგანე | 19,9 მ |
| გახსნის თარიღი | 1733 წ. |
| რეკონსტრუქცია | 1835-1837, 1849, 1924-1926 წწ. |
| კულტურული მემკვიდრეობის ობიექტი |
 რუსეთის კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლი
|
  | |
აღნიშნული ხიდი მდებარეობს ისტორიული ადგილების ტერიტორიაზე: უშუალოდ მიხაილოვსკის და საზაფხულო ბაღში. უახლოესი მეტრო-სადგური, რომელიც მდებარეობს ხიდთან ახლოს არის „გოსტინი-დვორი“. 1720 და 1733 წლებში ინჟინერმა ჰ. ვან ბოლესმა, სწორედ ამ ადგილას ხის ხიდი ააშენა. ხიდი ოფიციალურად გაიხსნა 1733 წელს. 1760-იანი წლებისთვის შეიცვალა ხიდი. ახალი ქვის ხიდი აშენდა 1835-1837 წლებში (ინჟინრები: პ. პ. ბეზენი, ა. დ. გოტმანი, ა ი. რემიზოვი). მშენებლობის დროს გამოყენებული იქნა გრანიტი და კირქვა. 1849 წელს გადაკეთდა ხიდის თაღი. ბოლო რეკონსტრუქცია ხიდს 1924-1926 წლებში ჩაუტარდა. სწორედ ამ პერიოდში, ხიდის იერსახე შეიცვალა მონოლითური გრანიტის სახით მოპირკეთებული ელიფტიკური კამარით (პროექტის ინჟინრები: ბ. დ. ვასილიევი, ა. ლ. სოლარევა). ხიდის მშენებლობის დროს, შენარჩუნებული და დაცული იქნა მისი ექსტერიერი და მოაჯირები. ხიდის სიგრძე შეადგენს 23,9 მეტრს, სიგანე კი 19,9 მეტრს.
XVIII-XIX საუკუნეებში გედების ხიდი ატარებდა ცარიცინსკის სახელს. აღნიშნული სახელი, მომდინარეობდა იქვე მდებარე ცარიცის მდელოდან. ქვემო გედების ხიდის ზემოთ არის ზემო გედების ხიდიც. ორივე ხიდი გამოირჩევა დახვეწილი და გამორჩეული დიზაინით.
ლიტერატურა რედაქტირება
- Бунин М. С. Мосты Ленинграда. Очерки истории и архитектуры мостов Петербурга — Петрограда — Ленинграда. — Л.: Стройиздат, 1986. — 280 с.
- Горбачевич К. С., Хабло Е. П. Почему так названы? О происхождении названий улиц, площадей, островов, рек и мостов Ленинграда. — 3-е изд., испр. и доп. — Л.: Лениздат, 1985. — С. 449. — 511 с.
- Горбачевич К. С., Хабло Е. П. Почему так названы? О происхождении названий улиц, площадей, островов, рек и мостов Санкт-Петербурга. — 4-е изд., перераб. — СПб.: Норинт, 1996. — С. 314. — 359 с. — ISBN 5-7711-0002-1.
- Городские имена сегодня и вчера: Петербургская топонимика / сост. С. В. Алексеева, А. Г. Владимирович, А. Д. Ерофеев и др. — 2-е изд., перераб. и доп. — СПб.: Лик, 1997. — С. 85. — 288 с. — (Три века Северной Пальмиры). — ISBN 5-86038-023-2.
- Кочедамов В. И. Мосты Ленинграда. — Л.: Искусство, 1958. — 60 с.
- Новиков Ю. В. Мосты и набережные Ленинграда / Сост. П. П. Степнов. — Л.: Лениздат, 1991. — 320 с.
- Тумилович Е. В., Алтунин С. Е. Мосты и набережные Ленинграда. Альбом. — М.: Издательство Министерства Коммунального Хозяйства РСФСР, 1963. — 298 с.
რესურსები ინტერნეტში რედაქტირება
- Нижний Лебяжий мост //СПб ГБУ «Мостотрест»
- [https://web.archive.org/web/20190702221341/http://encspb.ru/object/2804006642 დაარქივებული 2019-07-02 საიტზე Wayback Machine. Лебяжьи мосты] //Энциклопедия Санкт-Петербурга